Abu Nuŭas: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Kani (diskuto | kontribuoj) |
Kani (diskuto | kontribuoj) |
||
Linio 50:
===Temoj===
====La vino====
La ĝenro bakĥa aŭ ''ĥamrijja'' estis araba poezia arto kiu iĝis el la plej kultivataj, kiuj etendiĝis el la interno de la araba duoninsulo ĝis [[Al-Andalus]], kaj Abu Nuŭas estis unu el la pers-arabaj poetoj kiuj plej uzis tiun temon en siaj verkoj. En la poemoj de tiu subĝenro, la aŭtoro konstruas la tekstojn pere de [[metaforo]]j kaj per sia granda personeco kaj harmonio pere de prilaboritaj [[vortoludo]]j pri pokaloj, trinkujoj, drinkejoj kaj monaĥejoj, kristanoj kaj judoj, belulinoj enfermitaj, kies patroj liberigos ilin nur kontraŭ abunda [[doto]], kortega vivo kun luksoj, kampadejoj ruinigitaj, parfumoj kaj religio.<ref> Gil, 2009, p. 266. </ref>
Laŭ artikolo eldonita de la doktorino Anna Gil de la [[Universitat Autònoma de Barcelona]], la plje karakteraj trajtoj de la vinema poezio de Abu Nuŭas estas la jenaj:<ref> Gil, 2009, p. 267-273. </ref>
Linio 60:
* '''Kunmanĝantoj, pokalistoj kaj cenzuristoj''': la poeto, la pokalisto, la kunmanĝanto kaj la cenzuristo.
La poeto ne apartigas la vineman ĝenron disde la erota ĝenro; tiel, li prezentas la kunmanĝantojn kun la vinservistojn kiel erotaj celoj plenaj je amo kaj liberego, kunigas la pasion por ambaŭ ĝenroj kun la povo de la poeto. La pokaliston aŭ vinserviston komparas foje kun [[gazelo]] de allogaj rigardo kaj movado; li proponas vinon en la pokalon kaj en liaj okuloj videblas ankaŭ alia speco de ebriiga vino. Kvazaŭ kiel metaforo, foje Abu Nuŭas nomas la pokaliston "gulam" kun ina finaĵo "gulaminja", reprezentante tiam ĉu la senseksan amon por la vino ĉu la seksardan amon inspirata de la pokalisto. La kunmanĝantojn li ĉiam difinas kiel [[rolulo]]j kaj inteligentaj kaj de granda sensiveco. La [[cenzuro]] kaj la cenzuristo estas malferme kritikataj: li komencas multajn el siaj poemoj per frazo adresita al la cenzuristo por peti, ke li abandonu sian kritikemon; cenzuristo estas ĉiam montrata kiel malaminda rolulo kiu ĉiam kontraŭas liajn agojn; ju pli la cenzuristo argumentas por ke li ĉesu drinkadi des pli li instigas al la malo kaj kuraĝigas siajn amikojn plue drinkadi.<ref> Gil, 2009, p. 269-270. </ref>
* '''La drinkejo''': la drinkejaĉoj, la konventoj, la ĝardenoj kaj la [[kortego]].
{{redaktata}}▼
La ejoj kie okazas la bakkaj poemoj estas tre diversaj, sed ili kunhavas ion komunan: tie estas ĉiam la poeto kun siaj amikoj ĉirkaŭitaj per la plezuro de la [[muziko]], de la amo kaj de la vino. La drinkejaĉoj estis, kiel la [[konvento]]j, ekstermure de Bagdado, inter [[vitejo]]j kiuj produktis sian propran vinon regite de judoj aŭ kristanoj; veni al tiuj lokoj estis farite ĉiam nokte; la drinkejestro, antaŭ malfermi sian pordon, pridemandis la grupon de amikoj por esti certa pri iliaj pagebloj; krome, multaj el tiuj noktoj, pro la ebrieco mem, ili devis resti pasigi unu aŭ pliajn noktojn. La noktoj en la kristanaj konventoj kie oni proponis ankaŭ la vinon produktitajn de ili mem, estis rakontitaj pli malpli kiel ĉe la drinkejaĉoj, kun la diferenco ke Abu Nuŭas havigas multan informon pri la organizado de la monaĥa vivo. La [[ĝardeno]]j kaj fruktoĝardenoj estas lokoj prikribitaj por la ĝuado de la kundrinkado de vino kun la grupo de amikoj, sub la arboj kaj ĉirkaŭitaj de floroj, akmpanataj de muzikistoj kaj kantistoj; en tiuj lokoj, la poemoj estas ĉiam komparataj kun la parfumo kaj la belo de la [[floro]]j. Finfine, ene de la [[palaco]]j de la kortego de la [[kalifo]], estas kie okazas la plej bonaj festoj; la drinkado kuniĝis al la muziko, al la poezio kaj al la plej elektitaj plezuroj.<ref> Gil, 2009, p. 270-271. </ref>
* '''Vino kaj Islamo''': drinkadi en [[Ramadano]], la pilgrimado al la drinkejo, la aliaj reguloj de Islamo, la vino kaj le [[demono]].
Segons el poeta sirià Ali Ahmad Said Esber, conegut pel seu *pseudònim Adonis, Abu Nuŭas és el «poeta de la falta per ser el poeta de la llibertat»,[24] puix va convertir la vida del plaer, i secretament el vi, en element de culte i va aconseguir un llenguatge propi com una simbologia d'una religió; el mateix Abu-Nuwàs referia: «jo tinc la meva religió»; la seva poesia li va servir per a mostrar en la seva època un element de modernitat la de la seva acció i opinió lliure: «la moral de la falta».[25]▼
▲{{redaktata}}
▲
El poeta va ser provocador contra una de les grans aportacions de la península aràbiga i la seva gent: l'Islam. Els preceptes de la religió islàmica van fer que cometés les pitjors faltes. El mes del ramadà i les seves lleis van ser objecte per part de l'escriptor de sàtires i blasfèmies, durant el qual va continuar bevent d'amagat junt amb les seves amistats, segons diu, tancats en tavernes o també fent-se passar per cristians. Va canviar el pelegrinatge a La Meca per un altre simbòlic a Bagdad i a les seves vinyes i tavernes. En la seva poesia, simula una conversa entre un alfaquí i el seu deixeble, el qual pregunta els deures per a ser un bon musulmà; el mestre respon amb renecs contra els preceptes més sagrats de la seva religió. En un altre poema, sedueix el mateix poeta al dimoni, al qual proposa un pacte: l'invocarà sempre que necessiti el seu ajut a canvi que el diable no perdi la seva adoració; així, per exemple, sempre que un enamorat d'Abu-Nuwàs no cau en els seus braços, recorre al diable.[26]
| |||