Kantato: Malsamoj inter versioj
| [nekontrolita versio] | [nekontrolita versio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Addbot (diskuto | kontribuoj) e Roboto: Forigo de 46 interlingvaj ligiloj, kiuj nun disponeblas per Vikidatumoj (d:q174873) |
Kani (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
||
Linio 1:
'''Kantato''' (itale ''cantata'', kiu signifas "kanto aŭ historio enmuzikigita") estas voĉa komponaĵo [[Akompano|akompanata]] de instrumentoj kaj ĝenerale enhavanta pli ol unu [[movimento]]n.
En la [[16-a jarcento]], kiam ĉia serioza muziko estis voĉa, la termino estis neniel bezonata, sed post la graviĝo de instrumenta muziko en la [[17-a jarcento]] kantatoj komencis aperi sub tiu nomo post kiam la instrumenta arto fariĝis sufiĉe certa por enmetiĝi en [[sonato]]jn. De la mezo de la 17-a ĝis malfrue en la [[18-a jarcento]] unu el la plej amataj formoj de itala [[ĉambra muziko]] estis la kantato por unu aŭ du solistaj voĉoj, kun akompano de [[klaviceno]] kaj eble kelkaj aliaj solistaj instrumentoj. Ĝi konsistis unue el deklama rakonto aŭ sceno en [[recitativo]], kuntenata de primitiva [[ario]] ripetata je intervaloj. Bonaj ekzemploj troviĝas en la preĝeja muziko de [[Giacomo Carissimi|Carissimi]]; kaj la anglaj voĉaj soloj de [[Henry Purcell]] (ekz. ''Mad Tom'' kaj ''Mad Bess'')
montris la plej bonan, kion oni povas fari el tiu ĉi arkaika formo. Post la oftiĝo de la triparta ario la kantato fariĝis grupo de du aŭ tri arioj ligitaj de recitativo. La multaj italaj duetoj kaj tercetoj de [[Georg Friedrich Händel]] estas ekzemploj sur sufiĉe granda skalo. Lia latina moteto ''Silete Venti'', por soprano sola, montris uzadon de tiu ĉi formo en preĝeja muziko.
La itala solista kantato emis,
| |||