Albalate de Zorita: Malsamoj inter versioj

| blazono =

| lando = [[Hispanio]]

| provinco = [[Provinco Gvadalaĥaro| Gvadalaĥaro]]

| komarko = [[Alkario]]<!--tio ankoraux ne funkcias-->

| regiono-ISO=ES

| areo = 53,32

| jaro = 2016

| pk = 19117

| estro = Alberto Merchante Ballesteros (PSOE)

| TTTejo = []

}}

 

La loĝanto nomiĝas ''albalateño''. La censita loĝantaro en [[2016]] estis de 957 loĝantoj kaj la denseco estas de 17,95 loĝ/km². Ĝi konsistas el la propra ĉefa domaro Albalate de Zorita kaj la ''Urbanización Nueva Sierra de Altomira'' kun 241 loĝantoj.

 

La [[toponimo]] de Albalate povas havi devenon en la [[araba]] ''al-balat'', "la ŝoseo".<ref name=Ranz>Ranz Yubero, José Antonio. ''Diccionario de toponimia de Guadalajara''. Aache ed. Guadalajara, 2007. P. 25.</ref> Alia ebla deveno de la nomo, pro sia [[topografio]], povus deveni de la [[kelta lingvo|kelta]] ''alp'' aŭ ''alba'', "altaĵo".<ref>Celdrán, Pancracio. ''Diccionario de topónimos españoles y sus gentilicios''. Espasa. Madrid, 2004. Pág. 22.</ref> La kromnomo ''de Zorita'' referencas al la antikva aparteo al la teritorio de Zorita.<ref name=Ranz/>

 

Albalate aperis kiel setlejo jam fine de la [[11-a jarcento]], post la konkero de la [[Tajfo de Toledo]] fare de la kristanaj trupoj de [[Alfonso la 6-a de Leono kaj Kastilio]], kiel unu de la domaroj apartenantaj al la "alfoz", nome teritorio de Zorita. En [[1156]], [[Alfonso la 7-a de Leono kaj Kastilio]], por plifirmigi la teritorion antaŭ la islamanoj, reloĝigis la zonon ĉefe, pere de aragonaj [[mozaraboj]].

 

En [[1175]] kaj antaŭ la nova minaco fare de [[almohadoj]], [[Alfonso la 8-a (Kastilio)|Alfonso la 8-a]] metis en manojn de la [[Ordeno de Kalatrava]] la kastelon de Zorita kaj ties teritorion por plifortigi ties defendon.

 

Albalate atingis titolon de ''[[Urbeto (urbo)|villa]]'' fine de la [[14-a jarcento]] aŭ komenco de la [[15-a jarcento|15-a]]. Ĝi iĝis poste posedo de la familioj de la princoj de Éboli kaj [[Familio Mendoza|Mendoza]] ĝis la definitiva nuligo de la [[senjorlando]]j en [[1812]].

 

Post la [[Hispana Enlanda Milito]] la loĝantaro falis el pinto de 1 387 loĝantoj en 1950 al 957, tio estis oni perdis pli ol 400 loĝantojn pro diversaj tialoj: nome bataloj, prizono, politika persekutado, malsato ktp. Meze de la [[20a jarcento]] la loĝantaro de multaj vilaĝoj de la regiono atingis pinton, kaj ankaŭ ĉe Albalate de Zorita, sed poste okazis elmigrado, senloĝigo kaj maljuniĝo de la loĝantaro, kaj ankaŭ ĉe Albalate de Zorita kie oni falis al la nunaj 957.

 

[[Agrikulturo]] kaj [[brutobredado]] tradicie. Servoj kaj loĝejoj.

 

== Monumentoj kaj vidindaĵoj ==

La Preĝejo de Sankta Andreo havas fasadon de gotika stilo de la [[16-a jarcento]]. En la interno, trinava, estas baroka [[retablo]] fare de Juan Alonso Pedroso en 1703-1707, kun pentraĵo kiu reprezentas la martiron de [[Sankta Andreo]]. En la kapelo de la Sankta Kruco troviĝas la ''Kruco de la Hundo'', [[romanika]] peco el orumita bronzo de la [[13-a jarcento]], kiu en [[1514]] estis malkovrita fare de hundo sub rokoj. La [[baptujo]], de Juan de la Sierra, en [[alabastro]], estas de [[1545]]. La preĝejo estis deklarita Havaĵo de Kultura Intereso en 1992.

 

 

La tombejo estas situa ekster la vilaĝo kaj okupas tion kio ankoraŭ restas el antikva konvento [[Templanoj|templana]].

Krome, la fonto de la Dektri Ŝprucoj, de [[Renesanco|renesanca deveno]], el kiu oni havas konstaton el [[1557]], kvankam la aktuala fonto estas de la [[17-a jarcento]], havas blazonon simila al tiu de la Sankta Kruco kaj konsistas el ok ŝprucoj oriente, kaj tri okcidente. Situa ĉe la ŝoseo, elstaras kaj pro sia antikveco kaj pro sia komplika sistemo de subtera akvokolektado.

 

 

* [[Municipoj de Provinco Gvadalaĥaro]]

 

{{Municipoj de Provinco Gvadalaĥaro }}