Karel van Mander: Malsamoj inter versioj

'''Carel''' aŭ '''Karel VAN MANDER''' (naskiĝis en majo [[1548]], mortis la {{daton|11|septembro|1606}}) estis [[Flandrio|flandra]] pentristo kaj verkisto, kiu naskiĝis en [[Meulebeke]] de nobela familio.

 

Li studis en la latina lernejo de [[Tielt (Belgio)|Tielt]] kaj lernis la francan lingvon. Poste pro sia evidenta talento li estis sendita al la pentristo kaj poeto [[Lucas de Heere]], poste al [[Pieter Vlerick]], pentristo en [[Kortrejko]]. Reven­inte en sian vilaĝon li sin okupis per versfarado kaj multfoje estis laŭreato en la konkursoj de la Retorikaj Ĉambroj. Kiel 26-jarulo li entreprenis la kutiman vojaĝon al ltalujo. Pli ol tri jarojn li restis tie kaj pentris por diversaj kardinaloj. De la papo [[Pio la 5-a]] li ricevis la favoran permeson porti la spadon, grandan meritsignon en la Ekleziaj Ŝtatoj. En 1577, Van Mander forlasis Romon kaj reveturis tra [[Florenco]], [[Nurenbergo]], [[Kremso]] kaj [[Vieno]] al sia naskiĝejo kie li estis triumfe salutata.

 

En sia nova patrujo, Van Mander vivis trankvile en [[Haarlem|Harlemo]], honorata kaj laŭvalore taksata. Kiel fondinto de Akademio li mem instruis la pentrarton, formante talentajn lernantojn i.a. [[Frans Hals]]. Kiel verkisto li skribis diversajn poeziaĵojn sed ĉefe sian faman «Pentristolibron». En 1604 li transloĝis al [[Amsterdamo]], kie li mortis en la jaro 1606.

 

Carel Van Mander estas la unua nederlanda arthistoriisto. En sia ĉefa verko «La Libro de la Pentristoj», li kun pedagogiaj sed ankaŭ kun historiaj intencoj kaj aldonante sian kritikon, priskribas la pentr­arton de la pli frua tempo ĝis la sia.