La nova muziko ekde [[1600]] ([[monodio]], [[Giulio Caccini]]) necesigis instrumentojn kun malalta basregistro por la akompano. Pli malaltsonajn entero[[kordo]]jn de la liuto oni povas produkti aŭ pli dikajn aŭ pli longajn. Ĉar la dikeco estas limigita, oni alstrebis la longecon kaj disvolvixisdisvolvis la duan [[agordejo]]n ĉe plilongigita kolo.
Plua distingilo de la diversaj tipoj de teorboj estas ilia alteco kaj ligite al tio la longa [[fingrotabulo]]-[[mensuromezuro]], kiu povas varii inter 76 kaj 98 cm. Enterokordoj, kiuj estas tiel longaj kaj tamen sonu, ne estas produkteblaj. Tiel oni devas agordi je kelkaj tipoj la unuan aŭ ankaŭ la unuan kaj duan ĥoron oktavon pli malalte (Chitarrone, Théorbe des pieces, Archlute), tiel ke la tria ĥoro estas la plej alta.
[[Dosiero:Theorbo-ref.jpg|thumb|right|Theorbo]]
La plej elstaraj muikistojmuzikistoj de la instrumento en [[Italio]] estis [[Johann Hieronymus Kapsberger]] kaj [[Alessandro Piccinini]]. Oni ne scias, ĉu en [[Anglio]] ekzistis solomuziko por teorbo, sed i.a. [[William Lawes]] uzis ĝin en sia [[ĉambromuziko]]. En [[Francio]] oni ŝatis teorbojn ĝiĝis meze de la [[18-a jarcento]] kaj utiligis ilin kaj por kaj ĉambromuziko kaj orkestraĵoj ([[Nicolas Hotman]], [[Robert de Visée]]). La kortegorkestroj de [[Vieno]], [[Bayreuth]] kaj [[Berlino]] laborigis teorbistojn ĝis multe post [[1750]] ([[Ernst Gottlieb Baron]], [[Francesco Conti]]).
Solomuzikon por teorbo oni notis en [[tabulaturo]]jn.
