La [[Intervalo (muziko)|intervalo]] de '''duona paŝo''', '''duondutoduontono''', aŭ '''minora dutosekundo''' estas la parenceco inter la antaŭiranta tono kaj la unua noto (la radiko aŭ toniko) en [[majora skalo]]. Estas la [[inversigo (muziko)|inversigo]] de la [[majora septo]]. Estas ofte mallongiĝas kiel '''m2'''.
Minora dutosekundo en [[ĝusta sintoneco]] konformas al tonalta proporcio de 16/15 aŭ 1:1.0666, aŭ variaj aliaj proporcioj, dum en [[egala temperamentata]] sintonizado estas proporcio de 1:2<sup>1/12</sup> (proksimume 1.059), aŭ 100 cendoj, 11.731 [[cendo (muziko)|cendoj]] [[bemolo]] de 16:15.
Traditionally la minora dutosekundo konsideriĝas la plej [[Disonanco (muziko)|disonanca]] intervalo post la [[tritono]].
Laŭ [[Carl Dahlhaus]] (1990), "kiel malfrua kiel la [[13-a jarcento]] la duondutoduontono traviviĝis kiel problemeca intervalo ne facile koniĝata, kiel la neracionala restaĵo inter la perfekta kvarto kaj la [[ditone]] [4/3 / (9/8)<sup>2</sup> = 256/243!]." En melodika duontono, ne "tendenco perceptiĝas de la suba tono ale la supra, aŭ de la supra ale la suba. La dua tono ne preniĝas esti la 'celo' de la unua. Anstataŭe, la duondutoduontono evitiĝies en [[clausula]]s ĉar ĝi mankis klarecon kiel intervalo." Eko en la [[13-a jarcent]] kadencoj komencas bezoni mocion en unu voĉo de duondutoduontono kaj la alia de plendutoplentono en kontraŭa mocio.
