La unuan danub-konfederacian planon skizis en la 1830-aj jaroj princo [[Czartoryski]], gvidanto de la pola elmigrintoj kaj tio celis reakiron kaj certigon de la pollanda sendependeco. La pli posta planoj celis teritoriojn de la Habsburga kaj Osmana imperio por la pensita konfedereacio. Oni volis konvinki la okcidentajn potencojn: eblas tiu potenca sistemo, kiu povas kontraŭbatali la rusajn konkerojn kaj povas certigi la stabilecon de la regiono.
La plej ellaborita plano estis tiu de Kossuth [[Lajos Kossuth]] hungara politikisto, kiu tion surpaperigi en 1851, en [[Kütahya]], kiam li verkis kostitucian planon, poste tio aperis en 1862 kiel „Danuba Konfederacio”. Laŭ tio, la konfederacion formas la sendependaj ŝtatoj kiel Hungario (ebnle kiel memstara Transsilvanio), Kroatio, Serbio, Rumanio. Li pensis ankaŭ aliĝo de Ĉeĥio kaj polaj, pluaj balkanaj areoj. Laŭ imago de Kossuth, la konfederacio devintus baziĝi sur alianciĝo de suverenaj ŝtatoj (tio estas malfondebla, tiel ne federacio), kun nedinastia, sed respublika formo kaj kun komuna mon-, ekster- kaj militaferoj, plie komerco kaj trafiko. Li planis, ke la komunajn aferoj konrolintus federacia parlamento, kiu alterne sidus en Pest, Zagrebo, Bukareŝto kaj Beogrado. La plano ne celis transformi la historiajn limojn, tiel ankaŭ Kossuth pensis antaŭkondiĉo la certigon de la nacimlaplimultajnacimalplimultaj rajtoj en al unuopaj landoj . La planon de Kossuth akceptis la serbaj kaj rumanaj politikistoj kun interkonsento, sed ĝi ne populariĝis en Hungario. Post malfondo de la Aŭstra Imperio aperis iom modifitaj planoj (ekz. de [[Oszkár Jászi]], Oszkár[[Emmanuel Malynski]]). Lastfoje aperis planoj dum kaj direkte post la dua mondmilito (Georgi Dimitrov), sed tiujn Stalin baldaŭ detruis.
