Haloaj fenomenoj
Haloaj fenomenoj mallongigite Halooj estas optikaj aperaĵoj, kiuj estiĝas pro repuŝo aŭ trairo de sunaj respektive pro lunaj radioj per etaj glaciaj kristaletoj en atmosfero. Por ke okazu al estiĝo de tiuj ĉi aperaĵoj, estas bezone, ke la kristaletoj de glacio havu formon de sesflanka tabeleto aŭ prismeto. Ni ekvidos la haloajn fenomenojn plej ofte, se la firmamenton el pli granda parto kovras nuboj de tipo cirusstratuso.
Historio redakti
Kial la unua priskribis kaj nomigis la haloajn fenomenojn Aristotelo jam en la 4-a jarcento antaŭ Kristo. La fizika klarigo de tiuj ĉi aperaĵoj devenas de René Descartes kaj la unuan kompletan teorion skribis plua franca fizikisto Edme Mariotte.
Diamanta polvo redakti
Dum malvarmaj vintraj noktoj aŭ tagoj la haloaj fenomenoj povas estiĝi ankaŭ sur kristaletoj en la ĉetera tavolo de la atmosfero. Se la humideco estas sufiĉe alta kaj la temperaturo moviĝas sub la punkto de frosto, povas tro malvarmigitaj glutoj dum ĉeesto de kristaligaj kernoj transformiĝi en glaciajn kristaletojn kun formo de sesflanka koloneto aŭ tabuleto kaj kaŭzi tiel dum ĉeesto de lumo la haloajn fenomenojn.