Nuntempa hispana poezio
La Nuntempa hispana poezio estas konsiderata tiel ekde la dua duono de la 20-a jarcento, kiam ĝi estis emancipita el la postmilita literaturo. Ĝi komencis ĉirkaŭ la 1960-ajn jarojn kun apero de novaj poetoj kiuj havas novan stilon.
La Novísimos (noveguloj) kaj samtempuloj
redaktiKiel reago kontraŭ la nomita “sociala poezio” (ankoraŭ ligata al la sociaj temoj rilate al postmilita epoko) aperis fine de la 1960-aj jaroj grupo de poetoj kies plej elstara karaktero estis granda atento al stilo, kion la sociala poezio ne situis unuarange, kaj granda intereso al fenomenoj nome amaskulturo: kino, bildostrio, popmuziko, inter aliaj.
La literaturhistoriisto kaj kritikisto Josep Maria Castellet elektis kelkajn por sia antologio Nueve novísimos poetas españoles (Naŭ novegaj hispanaj poetoj).[1] Tiuj estis: José María Álvarez, Félix de Azúa, Guillermo Carnero, Pere Gimferrer, Antonio Martínez Sarrión, Vicente Molina Foix, Ana María Moix, Leopoldo María Panero kaj Manuel Vázquez Montalbán.
1980-aj jaroj
redakti1990-aj jaroj
redakti2000-aj jaroj
redaktiNotoj
redakti- ↑ [Nueve novísimos poetas españoles. Seix Barral. 1970. ISBN 84-211-0004-1. Reeldonita en 2001 de Ediciones Península ISBN 84-8307-336-6. Reeldonita denove en 2006 de Ediciones Península ISBN 84-8307-755-8]
