Paco de Dio
La Paco de Dio estis spirita movado de la 10-a kaj 11-a jarcentoj, organizita de la Katolika Eklezio kaj subtenata de civila aŭtoritato. Ĝia celo estis atingi pacigon de la okcidenta kristana mondo kaj kontroli la uzon de perforto en la socio.
En politika kunteksto, en kiu aperis pluraj principoj kaj la regno de la frankoj iĝis mozaiko de lokaj potencoj, kiujn la reĝo ne povis kontroli, reapero de perforto neeviteble ekestiĝus. Ĉi tio, kune kun socia kunteksto pro malsategaj katastrofoj, epidemioj kaj detruo, kondukis al skatologia mensostato. Konsiderante ĉi tiun situacion, en 989, la Konsilio de Charroux publike kondamnis privatajn militojn, rabojn kaj mistraktadon de la senarma kaj eklezia loĝantaro.
Kamparaj loĝantaroj, senarmigitaj, estis konstante turmentitaj de sennombraj prirabintoj kaj rabadoj de ribelaj kaj ambiciaj princoj. En la sama tempo, la naskiĝo de pluraj religiaj ordenoj estis farita, aparte la Ordeno de Klunizo, kiu alportis la pastraron pli proksime kune, kreante senton de akceptemo kaj protekto kiu siatempe ripozis kun la reĝo. Efektive, ene de la ekleziaj ordenoj venis la bezono kontroli la misuzojn de senjoroj.