Princlando de Lamballe
Lamballe estis la ĉefurbo de la teritorio de la grafoj de Penthièvre, nome Princlando de Lamballe, kiuj en 1569 estis faritaj dukoj. De 1747, la unuenaskito de la duko de Penthièvre elmontris la titolon de princo de Lamballe. En unua momento, estis prenita de unu el la senjorlandoj en posedo de Ludoviko Johano Maria de Burbono, duko de Penthièvre kaj 1-a princo de Lamballe, kiu lin donis al sia filo Ludoviko Aleksandro de Burbono kiel titolo estinte Princo de sango.
| Princlando de Lamballe | |||||||||
| |||||||||
| princlando | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Geografio | |||||||||
| Ĉefurbo: | |||||||||
| Loĝantaro | |||||||||
| Ŝtat-strukturo | |||||||||
| |||||||||
En 1792, ĝi solidiĝis kiel sendependa kaj sola titolo al la duklando de Penthièvre, kiu ekformis parton de la branĉo Orleans. Jaron poste, la domo de Burbono-Penthièvre (poste nomita Lamballe-Sanmarful) establas en la figuro de Ludoviko Johano Aleksandro de Lamballe, la titolon de princo de Lamballe. Ludoviko Johano Aleksandro estis koncipita ekstere de la geedzeco inter Ludoviko Johano Maria de Burbono kaj ties bofilino Maria Luisa de Sabojo-Carignano. Poste, ili geedziĝus sekrete. Ili disiĝis post malmulta tempo, fuĝante la princino al Versajlo kiel servistino de la Domo de la Reĝino de Francio Marie-Antoinette.
Historio redakti
En la 11-a kaj 12-a jarcentoj la graflando de Penthièvre en la regiono de Bretojno (nuntempe la komunumo lokita ĉe Côtes-d'Armor) apartenis al branĉo de la Suverena Domo de Bretonjo. Godofredo 1-a de Bretonio, koncedis al sia frato Eudes la titolon de Grafo de Penthièvre en 1035, kiu apartenis al plej malgranda branĉo de la duka domo de Bretonio. Henriko d'Avaugour, heredanto de ĉi tiu dinastio, estis senposedigita de la graflando en 1235 fare de la duko de Bretonio, Pierre Mauclerc, kiu ĝin transdonis kiel doto al sia filino, Yolanda, en ŝia geedziĝo en 1238 kun Hugo 11-a de Lusinjano (la kaŝtanarbo), grafo de La Marche. Johano 1-a de Bretonio, la frato de Yolanda, prenis la graflandon post lia morto en 1272.
La heredantoj de Bretonio
En 1337, Johanino, dukino de Bretonio portis sian edzon al Penthièvre, Karolo de Châtillon-Blois. Ili poste proklamiĝis dukoj de Bretonio. Tuj poste eksplodis la militon. En la mezo de la Milito de Bretona Sukcedo, en 1352, ili establis la États de Bretonio aŭ la statoj de Bretonio, kiu iĝos la parlamento de la duklando. En 1364, Johanino kaj Karolo perdis la militon, kaj ili restis por subteni Penthièvre. Johano 5-a, duko de Bretaña en 1373 estis ekzilita al Anglio. La reĝo de Francio Karolo la 5-a estis enoficigita ĝenerala leŭtenanto de Bretonio. Lia frato, la duko de Anjou, estis politika filo de Johanino de Penthièvre.
En 1420, la duko Johano la 6-a, estis forrabita de la grafo de Penthièvre, filo de Johanino de Penthièvre. La edzino de Johano, la dukino Johanino de Francio sieĝis la ribelulojn kaj post liberigi sian edzon konfiskis ĉiujn havaĵojn de la familio Penthièvre. En 1437 Nicole de Blois, posteulo de la familio Penthièvre, geedziĝis kun Johano la 2-a de Brosse, kaj estis prirabita de la duklando de Penthièvre fare de Francisko la 2-a, duko de Bretonio, en 1465 - kio malfortigis ankoraŭ pli la pozicion de la familio Penthièvre en la lando. En 1488, post la morto de la lasta duko, Francisko la 2-a, la estro de la familio Penthièvre estis Johano de Brosse (mortinto en 1502), nepo de Nicole de Blois, kiu postulis sian rajton al la duklando. Sed la filino de Francisko la 2-a, Anna estis kiu ĝin akiris. La graflando estis restaŭrita en nomo de Sebastiano de Luksemburgio, (la heredanto de la familio de Brosse fare de sia patrino), kiu estis starigita en lia nomo kiel duklando de la nobelaro de Francio (Duché-pairie) en 1569, kaj poste estis okazigita de la dukino de Mercoeur, filino de la unua duko de Penthièvre, kaj poste por lia filino, la dukino de Vendôme.
En 1582, Henriko la 3-a de Francio, lasta postvivanto el patra linio kaj nepo de Claude, dukino de Bretonio, faris Philippe Emmanuel, Duko de Mercoeur, bofrato, ĉefo de la Katolika Ligo kaj reganto de Bretonio. Philippe Emmanuel alprenis la heredajn rajtojn de sia edzino Maria de Luksemburgio kaj klopodis proklami la sendependecon de la bretona provinco ekde 1589. Li kreis registaron en Nantes, proklamante sian filon Ludovikon Filipon de Loreno-Mercoeur "princo kaj duko de Bretonio". Ludoviko Filipo aliancis kun Hispanio kaj venkis kontraŭ Henriko la 4-a de Francio. Li subtenis submetita la provincon de Bretonio ĝis la 20-an de marto 1598, kiam kapitulacid en la komunumo de Mercoeur. Li ekzilis en Hungarion.
Poste, la dukoj de pluraj domoj redakti
La nepo de la dukino de Vendôme, Ludoviko Jozefo de Vendôme, heredis Penthièvre en 1669, sed ĝi estis aboliciita de dekreto en 1687 kaj ajudikita al Anna Maria de Burbono, princino de Conti. En 1696, estis vendita al la grafo de Tolozo, kies filo, Johano Ludoviko Maria de Burbono, duko de Penthièvre, elmontrus koncernan dukan titolon. La titolo pasis por heredaĵo al la Domo de Orleans.
Grafoj de Penthièvre redakti
Domo de Rennes
- Eudes (1035-1079), filo de Godofredo 1-a, duko de Bretonio.
- Godofredo 1-a (1079–1093), filo de Eudes.
- Esteban 1-a (1093-1125), frato de Godofredo 1-a.
- Godofredo 2-a (1125-1148), filo de Stefano 1-a.
- Rivallo (1148-1162), filo de Godofredo 2-a.
- Stefano 2-a (1162-1164), filo de Rivallo.
- Godofredo 3-a (1164-1177), frato de Stefano 2-a.
- Alan 1-a (1177-1212), unua de Godofredo 3-a, nepo de Esteban 1-a, tra lia filo Henriko, nomita Henriko 1-a.
- Henriko 2-a de Avagour (1212-1230), filo de Alan 1-a, estis senposedigita de Penthièvre fare de Petro 1-a, duko de Bretonio, kiu donis ĝin al sia filino Yolanda en ŝia geedziĝo kun Hugo 9-a de Lusinjano.
Senjoroj de Avaugour redakti
- Alan 2-a (1230-1267), filo de Henriko 2-a.
- Henriko 3-a (1267-1304), filo de Alan 2-a.
- Henriko 4-a (1301-1334), filo de Henriko 3-a.
- Jeanne (1334-1384), nepino de Henriko 4-a.
(Kapetoj) Domo de Dreux
- Petro Mauclerc (1230-1237), filo de Roberto 2-a de Dreux.
- Yolanda (1237-1272), filino de Petro.
- Johano 1-a (1272-1286), frato de Yolanda.
- Johano 2-a (1286-1305), filo de Johano 1-a.
- Arturo 2-a (1305-1312), filo de Johano 2-a.
- Guy (1312-1331), filo de Arturo 2-a.
- Jeanne (1331-1384), filino de Guy, nepino de Henriko 4-a de Avagour, ŝi geedziĝis kun Karolo de Blois-Châtillon.
Domo de Blois-Châtillon
- Johano 3-a (1384-1404), filo de Juana.
- Oliver (1404-1433), filo de Johano.
- Johano 4-a (1433-1454), frato de Oliver.
- Nicole (1454-1479), nevino de Johano 4-a, ŝi geedziĝis kun Johano 1-a de la Brosse.
Domo de Brosse
- Johano 5-a (1454-1482), filo de Nicole.
- Johano 6-a (1482-1502), filo de Johano 5-a.
- René (1502-1524), filo de Johano 6-a.
- Johano 7-a (1524-1566), filo de René.
Dukoj de Penthièvre redakti
Domo de Luksemburgio
- Sebastiano (1566-1569), nevo de Johano 7-a.
- Maria (1569-1623), ŝi geedziĝis kun Filipo Emmanuel de Lorraine.
Domo de Lorena
- Filipo Emmanuel de Lorena (1576-1602).
- Françoise de Lorena (1602-1669), geedziĝita kun Cezaro de Burbono.
Domo de Burbona-Vendôme
- Cezaro de Burbono (1608-1665), filo legitimita de Henriko 4-a de Francio.
- Ludoviko 2-a de Burbono-Vendôme (1665-1669), filo de Cezaro de Vendôme.
- Ludoviko 3-a Jozefo de Vendôme (1669-1712), filo de Ludoviko 2-a de Burbono-Vendôme.
- Vendita al Anna Maria de Burbono en 1696.
Domo de Burbono-Penthièvre
- Ludoviko Aleksandro de Burbono (1678–1737), Grafo de Tolozo, Duko de Rambouillet, filo legitimita de Ludoviko 14-a de Francio.
- Ludoviko Johano Maria de Burbono (1725–1793), filo de Ludoviko Aleksandro de Burbono, princo de Lamballe, de Carignano; duko de Rambouillet, de Aumale (1775), de Gisors, de Châteauvillain, de Arko-en-Barrois, de Amboise; Grafo de Eu, de Tolozo kaj de Guingamp.
Princoj de Lamballe redakti
Domo de Burbono-Lamballe
- Ludoviko Johano Maria de Burbono (1725–1793), 1-a Princo de Lamballe, filo de Ludoviko Aleksandro de Burbono. Estis la lasta duko de Penthièvre.
- Ludoviko Aleksandro de Burbono (1747–1768), 2-a Princo de Lamballe, filo de Ludoviko Johano Maria de Burbono.