Kazi Nazrul Islam: Malsamoj inter versioj

[nekontrolita versio][nekontrolita versio]
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Neniu resumo de redakto
Neniu resumo de redakto
Linio 16:
 
En lia lasta parolado, eldirita en aprilo 1941, kaj kvazaŭ profete titolita "Se la flaŭto ne ludas plu", li diris:
:''La konstantan batalon inter hinduoj kaj islamanoj, agresemon inter nacioj kaj militojn, malegalecon inter la senkompate malriĉaj enŝulditoj kaj la montrega stako da milionoj kaj milionoj da rupioj stokitaj en bankoj - tiuj estas kion mi deziris likvidi. En mia poezio, kantoj, muziko, kaj aliaj verkoj mi establis pompan egalecon kaj unuecon. Mi venis por ardonipardoni le malbelan kaj pereigi la demonan. Vi estas miaj atestantoj, kaj tia estas supra Belo. Mi ne strebas al famo aŭ al gvida posteno. Mi ne kapablas deteni la larmojn. Ne rigardu al mi tiun tagon kiel iun pertenanta nur al islamanoj. Se mi venis, mi venis nur kiel servisto de la unu kaj nevidebla Dio, kiu staras super hinduoj kaj islamanoj, super ĉiuj gentoj kaj kredoj. Bonvolu pardoni al mia strnage bela Amanto, bonvolu pardoni al mi ankaŭ, pri tio ke tiu ĝoja okazaĵo, sub la kovro de ia mallumo, fariĝis malhela nokto de pluvo. Bonvolu pensi je mi kiel ian senripozan junulon, kiu venis en ĉi mondon, kun sopiro al pleniĝo, sed estis lia suferanta la doloron de nepleniĝo, kiu venis al vi en viaj sonĝojn kaj ploradis."
 
En 1942 li malsaniĝis abrupte perdis la parolon kaj memoron kaj malgraŭ ĉiuj medicinaj klopodoj neniam resaniĝis, dum 34 jaroj li restis tia ĝis li mortis la 29-an de aŭguto 1976 en la „instituto por universitata medicina esploro“ de [[Dhako]]. Lia vartistino dum liaj lastaj jaroj memoras: "li kutimis rideti, kiam oni montris al li bildoj pri lia edzino aŭ pri junaĝo. Se oni oni aŭdigis lin liajn de li kantitajn kaj sudiskigitajn poemoj aŭ se kantisto venis kanti ilin, li ekploris. Li ŝatis bonbonojn kaj aŭskulti muzikon."