Strigo: Malsamoj inter versioj

Iu fama brita ornitologo, A. Oeming, foje observis laponan strigon (Strix nebulosa) penetri en dikan neĝtavolon kaj elporti inter siaj ungegoj lemingon. En la surfaco de la neĝo vidiĝis neniaj spuroj de tunelreto aŭ de movo, kiuj estus malkovrintaj la lokiĝon de la ronĝulo, tamen la strigo senerare falliugisfaliĝis sur ginĝin. Kio do direktis la birdon en la kaptakiro de la predo?

Kial ĝuste la altaj sonoj havas distingitan signifon por la strigoj? Ĉiu sono -depende de sia ondlongo - povas duspece konduti alvenante objektojn en sia vojo. Se la ondlongo de la sono estas pli granda ol la objekto, la ondoj parte trapasas ĝin, parte ili disipigas per ĝi. Sed se la ondlongo estas sufiĉe malgranda rilate al la objektodimensioj, la ondlongo refraktiĝas, ĝuste al tiu direkto, el kiu ĝi venis. En la kazo de la turstrigo tio signifas, ke alta sono kun vibronombro 8000 Hz, kies ondlongo estas ĉ. 42 mm (se la sono propagiĝas kun la rapido 34 m/s), alveninte laŭ certaj anguloj, refraktiĝas de la haŭtloboj kovrantaj la orelaperturojn de la turstrigo, kaj ĝi ne penetras en la internajn orelojn. Tiu ĉi refraktiĝo grave pliigas la sensivon laŭdirektan de la orelo. La sonondojn atingintajn la orelaperturojn, sekve de la tunelforma funkciado de la haŭtloboj, depende de ilia direkto, la strigoj aŭdas diversmaniere. Se la sonfonto (aŭ la strigo rilate al ĝi) demoviĝas en vertikala direkto, pro tio mem ŝanĝiĝas la intenso de la sono alveninta ĝiajn orelojn. Se la strigo sin movas supren, tiam en ĝia dektsradekstra, se suben, en ĝia maldekstra oreloj amplifiĝas la sensita sono.