Diraka ekvacio: Malsamoj inter versioj

 

Ĉar la Diraka ekvacio estis originale inventita por priskribo de elektronoj, oni plej ofte aplikas ĝin al elektronoj. Reale, tamen, la ekvacio ankaŭ aplikeblas al [[kvarko]]j, kiuj ankaŭ estas ankaŭ elementaj partikloj kun spino-½. Kun etaj ŝanĝoj, Diraka ekvacio povas sufiĉe ekzakte priskribi [[Protono|protonojn]] kaj [[Neŭtrono|neŭtronojn]], kiuj ne estas elementaj partikloj (ili konsistas de kvarkoj). Alia varianto de Diraka ekvacio, nomita la [[Ekvacio de Majoran]], povas priskribi [[neŭtrino]]jn.

La Diraka ekvacio priskribas la probablecajn amplitudojn por ''sola'' elektrono. Ĝi estas sola-partikla teorio, en aliaj vortoj, ĝi ne aplikas la kreado kaj detruado de la partikloj. Ĝi donas bonan antaŭdiron por la magneta momanto de elektrono kaj eksplikas fajnan strukturon observeblan en atomaj spektraj linioj. Ĝi ankaŭ eksplikas la spinon de la elektrono. Du de la kvar solvoj de la ekvacio konformas al du spinaj ŝtatoj de elektrono. La aliaj du solvoj sugestas ke ekzistas malfinia aro de kvantumaj statoj, en kiuj la elektrono havas negativan energion. Ĉi tiu stranga rezulto gvidis Dirakon al konkludo, tra rimarkinda hipotezo sciata kiel "trua teorio", ke ekzistas pozitive [[ŝargo|ŝargitaj]] "elektronoj". Ĉi tiu antaŭdiro estis pruvita per malkovro de pozitronoj en [[1932]].

 

 

 

{{ĝermo-fiziko}}