Kiel registrite je 02:28, 16 sep. 2008 redakti Longharulo (diskuto \| kontribuoj) Patrolantoj 25 926 redaktoj →‎Renesanco ← Iru al antaŭa ŝanĝo		Kiel registrite je 02:31, 16 sep. 2008 redakti malfari Longharulo (diskuto \| kontribuoj) Patrolantoj 25 926 redaktoj →‎Baroko Iru al sekvanta ŝanĝo →
Linio 68: Dumpase de la 17-a jarcento oni sentis ĉi tiun limiĝon sur centraj tonaloj pli kaj pli ĝena. Por pliliberiĝi je la elekto de tonaloj oni komencis evoluigi agordosistemojn, en kiuj ĉiuj tonaloj ludeblas, kvankam ne ĉiuj samkvalite. Pro tio oni devis rezigni la purecon de la tercioj. Ĉi tiujn agordojn oni nomis [[bontemperata agordo\|''bontemperataj agordoj'']], male al la nun kiel „malbone“ sentita meztona agordo. Ekzemploj por tio estas [[Andreas Werckmeister]] Werckmeister III-V, aŭ la agordoj de la orgenkonstruisto [[Gottfried Silbermann]]. Tamen ne ekestis temperado, kiu universale venkis kiel antaŭe la meztona agordo (kiu cetere ne malaperis pro ala novaj temperadoj). Je la ekzemplo de Werckmeister videblas, ke li unue ne strebis establi unuecan agordon. Li priskribas en sia plej grava verko „''Musicalische Temperatur''“ (muzika temperado) diversajn temperadojn, kiuj pli malpli povas taŭgi laŭbezone . Principe oni povas diferenci (ĉe Werckmeister kaj aliaj) du konceptojn:

Agordo (muziko): Malsamoj inter versioj