Simono de Trento: Malsamoj inter versioj

Kial judoj havusestus mortigitamortiginta la infanon? De longa tempo en centra Eŭropo, al kiu Trento najbaris, kuris dirojonidiroj laŭ kiu la askenazitajaskenazaj hebreojjudoj celebris sekrete ilian paskon uzante ankaŭ sangon de kristanaj infanoj tiucele mortigitaj, iusence imitante, ironie kaj sakrilegie, kristanan eŭkaristianeŭkaristion, kaj tio pro venĝo kontraŭ kristanaj persekutantoj kontraŭ hebreojjudoj kaj obee al multaj superstiĉoj[[superstiĉo]]j kaj misritoj praktikitaj, laŭ historiistoj (Camparesi), ene de la hebreajuda fundamentalistafundamentalisma [[komunumo]], inter kiuj miksado de sango kristana en la preparo kaj konsumado de sengistaj panoj.

En tiu okazo ludis kontraŭ ili la tenaco de trenta ĉefepiskopo Johano [[Hinderbach]] (1418-1486), kiu konvnkiĝiskonvinkiĝis, eble enfluitainfluita de [[antisemitismo]] tiam svanmantasvarmanta en diversaj kristanaj komunumoj, pri la kulpeco de la akuzitaj kaj al fatala konkludo altiris la tribunalan sentecon. Ludis kontraŭ ili ankaŭ la cirkonstanco ke la korpo matirigitamartirigita estis trovita en aŭ najbare de la dono-dom[[sinagogo]] de eminenta hebreojudo kaj ke la akuzitaj, torturitaj laŭ la tiutempaj kutimoj, ĉiuj individue konfesis la krimon, je kiu jam estis akuzitaj de judo iama kristianiĝinta.

Kiam al [[Romo]] alvenis tiu nepaciga informo pri la proceso, la papo [[Siksto la Kvara4-a]] montris dubojn pri la korekteco kaj kanonikeco de la proceduro kaj sendis sian delegiton por proponi enketojn malpli malliberajn. Sed la delegito estis honore ricevita sed, fakte, ne akceptita kaj fine forigita! Kaj dume komencis la kulto al la sankta infano. Ankaŭ pri tiu kulto la papo ne konsentis, sed la potenca Hinderbach ruze evitis la papajn ordonojn, eĉ sukcesis laŭ kelke da tempo enirigi la sanktuleton en la oficiala roma martirologio. Nur post longa tempo la papa aŭtoritato estis respektata, kaj sankta Simoneto restis nur infano kruele masakrita.

Hodiaŭ, en la klimato de dialogo, post la deklaro de la Vatikana Koncilio [[“nostra Aetate”,]] la trista afero estas rigardata sen pikpintoj de reciprokaj akuzoj, sed je nivelo de historio kio direndus?.

En [[2007]] publikiĝis libro de historiisto [[Ariel Toaff]], filo de la fama eksa rabeno de Romo kaj docento en israela [[universitato]], kiu ne ekskludas ke foje tiaj “sangaj paskoj”, en tiu fundamentalisma etoso, hebreajuda samekielsame kiel kristana, povaspovis okazintiokazi. La libro tamen ne eliris el la eldona presejo pro la furoraj protestoj de aliaj hebreajjudaj historiistoj kaj rabenaro, eĉ la aŭtoro perdis la docentan oficon kaj, post korektigaskorektigaj modifoj kaj poluraĵoj, provis republikiĝirepublikigi; sed la tezo, kvankam reviziita, ne plaĉis kaj devis silentiĝi.

El katolika flanko la afero estu en la manoj de historio dum necesas purigi la memoron kaj rekonisagnoski siajn kulpojn kaj pri ili pardonpeti sendepende de tiu konfuza sed dolorplena cirkonstanco.