'''Sanktulo,''' laŭ diversaj kulturaj medioj kaj religioj, estas persono kiu meritas respektegon kaj admiron, kaj estas proponata kiel imitenda virta homo. Laŭ la kristanaj eklezioj, temas pri persono kiu dumvive persistis en supera kristana virto (amo al Dio kaj servo al proksiluaro), kaj fine la eklezioj rekonis tia.
Sanktulo, el la greka estas ''a-ĝiosάγιος (agios)'', la ''senterulo'', ne en la senco de senŝtatano, sed en la senco de evangelie alta spirito, homo ne de tiu ĉi mondo sed de tiu estonta: ĉi tie oni malkovras la stampo de la platona-bizanca spiritualeco. En la latina ''sanctus'' (sanktulo), male, estas homo ''sankciito, ratifito'' aŭ konfirmito de la leĝo: en tiu etimologia interpeto kuŝas la ideo de ''kanonizito'', publike kaj oficiale rekonito per la leĝo, igita normo de konduto kaj ekzemplo de virto; oni notas ĉi tie la influon de la romia juro. Fine el la hebrea ''Kadòsh'' (sanktaĵo) signifas ulo ”peza” ĉar la sanktulo estas personulo “peze konsista”, grava, granda, glora, potenca: ĉi tie vidiĝas la semita stampo kie estas substrekata la grando, grandiozeco kaj forto. Nu tiuj tri vidpunktoj reciproke integriĝas por difini la figuton de la kristana sanktulo kiu en humilaj homaj terminoj devas reprezenti la supernaturan kondiĉon de la Difilo, potenca kaj glora ''(qadòsh),'' en kiu antaŭstaris la spirito ''(a-aghios)'' kaj agnoskita de la komunumo ''(sanctus)'' sanktulo.
