|
* ''Rana muelleri'' <small>Brunner, 1959</small>
}}
'''''Rana dalmatina''''' , esperante longkrura aŭ longsalta aŭ facilmova rano, apartenas al familio [[ranedoj]] (''Ranidae''), al grupo de brunranoj, kun kampara rano (''R. temporaria'') kaj marĉa rano (''R. arvalis''). El ili tri, la lonkrura rano havas la plej longajn krurojn, rilate al la korpolongo. Danke al tio, ĝi povas trapasi longajn distancojn dum fuĝado per saltegoj. Ĝia maksimuma longo inter la nazopinto kaj la [[kloako (biologio)|kloaka]] aperturo estas 6-7 cm, la maskloj ĉiam pli malgrandaj. Ĝia dorso estas bruneta, ofte kun longa hela strio. La ventra flanko eatasestas flavblanka, kiu hvashavas ĉe kelkaj indviduojindividuoj rozkoloran, marmoran paternon. Dum la nutotempo, la maskloj havas la koloron de ŝtala blublua-griza. Nur laŭ la kolornuancoj, giĝi estas distingebla nur por spertuloj.
Ĝi vivas en la meza kaj suda partoj de Eŭropo, mankas en Iberio kaj la Britaj insuloj. La norda disvastiĝa areo etendiĝas al la Öland-insulo de Svedio, oriente ĝi vivas ĝis la Prut-rivero. Ĝi ŝatas la arbarajn lokojn, ĝi troviĝas en la falfoliaj kaj ĉiamverdaj arbaroj, sed ne malofte gastas sur alta herbaro.
Ĝi travintrumastravintras nur tre mallonge kaj aperas jam inter la unuaj ĉe la ovodemetejoj, en Hungario eĉ fine de februaro. Mal al la du menciitaj specioj, la longkruraj ranoj ne formas ĥoruson kaj la tenispilko-similajn ovamasojn demetas disŝute. La ranidoj eloviĝas fine de marto, meze de aprilo kaj la ranoj forlasas la akvon ajm post 2-3 semajnoj. Sur la tero ili manĝas senvertebrulojn de la grundo.
Ili komencas la travintrumontravintron en novembro (depende de la vetero) en la tero, malofte grunde de lagoj, en la ŝlimo.
<br clear=all>
|
