|
== Fortikaĵoj en Francio ==
KvindekdujaraLa kvindekdujara franca politikisto [[André Maginot]] ekgvidis la parizan ministerion por militomilitministerion en la tempo, kiam la defensiva strategio kaj mitola milito de [[Verdun]] havis en la franca armea teorio ĉefan postenonrangon kaj kiam en ministeriaj trezorejoj kuŝis detale prilaboritaj planoj de estontaj fortikaĵoj. La aŭtoreco de la ideo por konstrui ferbetonan remparon nepre ne apartenas al Maginot, kvankam oni nomas la fortikaĵojn kiel [[Maginot-linio]]. La plano de la konstruado de tiuj ĉi fortikaĵoj estis fakte proponita en la jaroj [[1920]] – [[1925]]. En duonoMeze de la 20-aj jaroj jam estis evidente, ke potenciala malamiko de [[Francio]] estos en estonteco [[Germanio]]! Tial la franca generalstaboĉefstabo tre baldaŭ aprobis la planon de la limregionaj fortikaĵoj kaj ĝi transdonis ĝin al aparta komisiono, kiu estis ellaboronta teknikan projekton. Sed neniu povas malagnoski al Maginot, ke tuj kiam li sidiĝis en ministerianministeria brakseĝonbrakseĝo, li tuj ekbatalis kontraŭen la parlamento jepor la miliardoj da frankoj, kiujn la konstruado de la fortikaĵoj postulis. La batalo estis mallonga kaj venka! Oni asertis, ke Maginot kiel franca suboficiro travivis en la unua mondmilito la batalojn ĉe Verduno kaj ke li suferis ĉi tie gravajn vundojn. Kaj ĝuste tiu ĉi dura milita sperto onidire lernigis lin estimi perfektajn fortikaĵojn – ŝirmon el ferbetono kaj blendo.
La francaj fortikaĵoj konsistis en la praktiko el du reciproke diferencantajdiferencaj sistemoj. La unua estis decentralizita – kreis ĝin unuopaj ferbetonaj objektoj de diversa reziskapablorezistkapablo, la tnt.n. blokoj kaj interobjektoj, metitaj en preskaŭ koneksajn zonojn. Artileriaj kaj mitralaj – plejparte plimulte flankajmultflankaj – pafadoj de tiuj ĉi izolitaj objektoj kreis plenan pafsistemon. Sistemo de kontraŭtankaj kaj kontraŭinfanteriaj obstakloj plifortigis tiun ĉi plenan zonon. Sed tiu ĉi tipo laŭ la francaj opinioj estis efika sole en malpli gravaj direktoj. La kernon de la francaj fortikaĵoj kreis fuortaroj. Ni fakte distingas du tipojn. La unua el ili, nomita „Ouvrage“ – „ĉefa objekto“, estis en la praktiko fuortaro kun ses ĝis ok rezistkapablaj ferbetonaj objektoj, kunigitaj per ampleksa sistemo de subteraj koridoroj, ĉambregoj, spacoj, komunikretoj kaj pluaj ekipaĵoj. La plej sentemajn direktojn de ebla atako baris la alia tipo de fuortaraj nodoj de defendo, „Ensemble“ – la tnt.n. „grandgrupo“, konsistanta fakte el du reciproke kunigitaj fuortaroj de „Ouvrage“. FrancojLa francoj, konstruante la Maginot-linion, uzis tiun ĉi alian tipon fakte sole dufoje – la legendarigita [[Hochwald]] apartenis al tiu ĉi alia tipo.
La Maginot-linio estis la plej grandega, la plej konata, sed ne la unusola franca fortikaĵsistemo. Ĝi fermis la plej verŝajnan direkton de invado de la germana armeo en Francion sur la [[Rejno]] kaj ĝi kondukis direkte nordokcidenten ĝis [[LongyonoLongjono]], kie ligisligiĝis plua fortikaĵlinio, la tnt.n. [[Daladier-linio]] kaj en granda distanco malantaŭ ĝi [[Weygand-linio]]. Daladier-linio komenciĝis ĉe LongyonoLongjono kaj ĝi kondukis laŭlonge laŭde la belga limo ĝis la maro al [[Dunkerk]]. Tiun ĉi linion kreis plimulte da objektoj de malpeza tipo. La Weygand-linio ricevis sian nomon laŭ la franca generalo [[Maxime Weygand|Weygand]] kaj ĝi restis plimultepliparte sur papero. En la mala flanko de la Maginot-linio ligisligiĝis fortikaĵoj ĉe la svisa limo kaj suden de tiu ĉi zono kondukis la lasta – alpa linio, komencanta ĉe la [[GenevaĜeneva lago]] kaj finanta nur ĉe marbordo de la [[Mediteraneo]].
== Fortikaĵoj en Germanio ==
|
