Ĵazpianado: Malsamoj inter versioj
| [nekontrolita versio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Linio 13:
Post la [[svingo (muzikstilo)|svingo-epoko]] en [[moderna ĵazo]] multaj pianistoj revenis al prefere „frapinstrumenta ludmaniero“ kaj sonigis „siajn instrumentojn klaraj, travideblaj kaj malmolaj.“<ref>Andre Asriel ''Jazz'', S. 399</ref> Aliaflanke ekde [[Chick Corea]] pianistoj ree traniris al tio,alproksimiĝis al [[Romantisma muziko|romantisma]] sonidealo kaj meti ekzemple pli forte je [[pedalo|pedalsono]].
Jam en la 1940-aj jaroj oni anstataŭis la mekanikan pianon en ĵazo parte per elektro-mekanikaj instrumentoj. Tiam [[Earl Hines]] ludis kaj registris per ''Storytone''-elektronika piano. Fine de la 1950-aj jaroj sekvis muzikistoj kiel [[Ray Charles]] kaj [[Sun Ra]] kaj preparis la grundon por la uzo de [[elektronika piano]]: [[Joe Zawinul]] eksperimentis per la sonkoloroj de diversaj klavarinstrumentoj: Por „[[Mercy, Mercy, Mercy]]“ li uzis [[Wurlitzer Electric Piano|Wurlitzer-Piano]], dum kiam li sonregistris „Country Preacher“ kun [[Fender Rhodes]], per kiu li generis frapinstrumentecan sonon.<ref>Vgl. Henry R. Martin, Keith Waters ''Jazz. The First 100 Years'' Cengage Learning 2005, S. 349</ref> Postsekve aparte en [[
Ĉiu ĵazstilo ekestinta dum la lastaj 100 jaroj kaj ĉiu vera novigo de la ĵazpiano distingiĝas per tio, ke ĝi ankaŭ en pli malfruaj evoluoj estas pli malpli uzataj.<ref>vgl. [[Billy Taylor]] ''Jazz-Piano'' Dubucque 1983</ref> Per tio la ĵazpiano estas laŭstile simile varia kiel ĵazo entute.
| |||