María Estela Martínez de Perón: Malsamoj inter versioj

[kontrolita revizio][kontrolita revizio]
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Neniu resumo de redakto
Neniu resumo de redakto
Linio 7:
 
==Biografio==
Ŝi estis dancistino tra tuta Latinameriko. En Panamo ŝi konis la generalon Perón, kiu quienestis se hallaba exiliadoekzilita en esetiu paíslando traspost seresti derrocadoelpostenigita del gobierno porde la [[Liberiga Revolucio (Argentino)|Liberiga Revolucio]]. VivieronLil juntoskunvivis desdeekde entoncestiam, en distintosdiversaj paíseslandoj: PanamáPanamo, VenezuelaVenezuelo, RepúblicaDomingo Dominicanakaj yfine finalmente EspañaHispanio, dondekie seili casarongeedziĝis en 1961. Isabel se convirtió eniĝis la terceratria ykaj últimalasta esposaedzino de Perón.3<ref>[María Sáenz Quézada, "Isabel Perón, la Argentina en los años de María Estela Martínez"]</ref>
 
En 1965 Isabel veturis al Argentino, kiel persona delegito de Perón, por prepari lian revenon kaj kontraŭstari opoziciantojn ĉefe ene de la peronismo, nome partianoj de la tendenco sed kiuj deziris agadi sen Perón.
 
== Enpovigo ==
[[Héctor José Cámpora]] — kandidato nomumita de la koalicio [[Frente Justicialista de Liberación]] (FREJULI) kies ĉefa komponanto estis la [[Partido Justicialista]] estrita de [[Juan Domingo Perón|Perón]] — venkis en la prezidenteca elektado de [[1973]]. Tamen oni subkomprenis, ke la povon reale havis Perón. La [[20-a de junio]] de 1973, Perón revenis definitive al Argentino, kaj okazis la [[Masakro de Ezeiza]], nome perforta batalo inter dekstraj kaj maldekstraj peronistoj. Poste Cámpora kaj la vicprezidento, Solano Lima, rezignis la [[13-a de julio]] de [[1973]], kaj okupis lian postenon la prezidento de la parlamento, Raúl Lastiri. Tiu kunvokis novajn elektojn, kie elektiĝis kiel prezidento kaj vicprezidento —kun pli ol 60% el voĉdonoj— la generalo Perón kaj lia edzino, María Estela Martínez de Perón, kiu havis malmultan politikan esperton, como su compañera de fórmula, evitando pronunciarse por candidatos provenientes de las alas derecha e izquierda del partido, que comenzaban a enfrentarse violentamente, y que no tuvieron otro camino que aceptar su decisión. El 23 de septiembre de 1973, venció la fórmula encabezada por Perón, con su esposa como candidata a vicepresidente, con el 62% de los votos. Perón, enfermo desde hacía tiempo, falleció el [[1 de julio]] de [[1974]], e Isabel asumió la presidencia ese mismo día.
 
==Notoj==