Cent jaroj da soleco: Malsamoj inter versioj

Ekde ties publikopublikigo en 1967, "CienCent añosjaroj deda soledadsoleco" ricevisspertis multajn kritikojn kaj interpretadojn ekdesurbaze de diversaj kulturoj al kiuj alvenis la verko.

En la latinamerika etoso, la [[Peruo|perua]] verkisto [[Mario Vargas Llosa]] kiu publicispublikigis en [[1971]] la libron ''García Márquez: historia de un deicidio'' kie analizas liantiun verkon, asertas, ke ''CienCent añosjaroj deda soledadsoleco'' kreas ampleksegan mondon;. laLa [[Urugvajo|urugvaja]] verkisto [[Mario Benedetti]] diris en [[1972]], ke ''CienCent añosjaroj deda soledadsoleco'' ŝajnas malebla iniciato, sed ties realigo estas simple majstroverko kaj ke Macondo estas ne nur bildo de [[Kolombio]], sed postetiu de la tuta Latinameriko. Siavice, la [[Ĉilio|ĉilia]] verkisto kaj ricevinto de la [[Nobel-premio pri literaturo]] [[Pablo Neruda]] konsideris tiun verkon ''«La Kiĥoto nuntempa»''.

Unu el la ĉefaj kritikistoj en la anglalingva eldono estas la usona verkisto kaj ĵurnalisto [[Norman Mailer]], kiu asertis, ke en tiu verko Gabriel Garcia Marquez ''«kreis centojn da mondoj kaj roluloj en verko absolute surpriza»''.<ref>Santamaría, Germán (1999) Artikolo "El inmortal", publikita en [http://www.revistadiners.com.co La Revista Diners], jaro XXXVI, Nº 353, pgs 10-14</ref> Siaparte, en la franclingva eldono, la [[Tunizo|tunizia]] romanisto Hubert Haddad, kiu analizis la verkon de García Márquez, enmetis tiun romanon en la ĝenron de memorlibroj, ĉar la rakonto respegulas la etoson kie la verkisto kreskis.