Thomas Bernhard: Malsamoj inter versioj

[kontrolita revizio][kontrolita revizio]
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Linio 4:
Lia avo, kiu edukis lin, iĝis modelo. Parton de la infanaj jaroj Bernhard pasigis en internejo en [[Salcburgo]] antaŭ ol veni en nacisocialisme influitan lernejon en 1944. La travivaĵojn en la lernejoj kaj lia restado en la tuberkulozsanigejo ''Grafenhof'' (1949-51) proksime de Schwarzach/[[Distrikto St. Johann im Pongau]] priskribitis poste en la parte aŭtobiografiaj romancikloj ''Die Ursache'' (1975), ''Der Keller'' (1976), ''Der Atem'' (1978), ''Die Kälte'' (1981) kaj ''Ein Kind'' (1982).
 
Inter 1955-57 li studis ĉe la salcburga muzikaltlernejo ''MozartuŭmMozarteum'' reprenante trejnadojn aktoran kaj violonistan de la 1940-aj jaroj. Krome li skribadis por la gazeto ''Demokratisches Volksblatt'' tribunalraportojn, vojaĝrakontojn kaj recenzojn de teatraĵoj kaj filmoj. Lia unua volumo kun poeziaĵoj ''Auf der Erde und in der Hölle'' (1957) malgraŭ prezento de malesperaj situacioj ankoraŭ forte influatas de kristana-konsola tradicio. Ĝi dokumentas la okupiĝon de Bernhard kun la filozofio de [[Blaise Pascal]]. Al tiu literatura fazo aparatenas ankaŭ la lirikaĵkolektojn ''Unter dem Eisen des Mondes'' (1958) kiel ankaŭ ''die rosen der einöde'' (1959).
 
En 1968 li recevis la premion ''Österreichischer Staatspreis'' kaj en 1970 la premion ''Georg-Büchner-Preis''. Testamente li malpermesis publikadon kaj enscenigojn de siaj verkoj en Aŭstrio. Post kiam privata Bernhard-fondaĵo deklaris la malpermeson finita en 1998, ankoraŭ en la sama jaro luditis ĉe la viena ''Akademietheater'' la drametoj ''Claus Peymann verläßt Bochum und geht als Burgtheaterdirektor nach Wien'', ''Claus Peymann kauft sich eine Hose und geht mit mir essen'' kaj ''Claus Peymann und Hermann Beil auf der Sulzwiese''.