Marmelado: Malsamoj inter versioj
| [kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Addbot (diskuto | kontribuoj) e Roboto: Forigo de 13 interlingvaj ligiloj, kiuj nun disponeblas per Vikidatumoj (d:q5834964) |
KuBOT (diskuto | kontribuoj) e Forigo de la ŝablono(j) LigoElstara kaj/aŭ LigoLeginda laŭ VP:FA; kosmetikaj ŝanĝoj |
||
Linio 6:
La aldonita sukerkvanto dependas de la fruktotipo, propra gusto, varias inter nenio kaj 1–1,2 kg da sukeroj je kilogramo da fruktoj. (En orienta Hungario gravis la marmelado el pruno, sen sukero. Tion oni kuiris dum 12-24 horoj en [[kaldrono]]j.)
La marmelado densiĝas depende de la sukerkvanto, ĵeleigaj materialoj de la frukto mem (pekteno), kuira tempo. Oni ofte aldonas iom da acida likvaĵo (citrona acido, natura citronsuko, [[tartrata acido]]) por certigi viglan koloron kaj intensan guston.
La originaj marmeladoj de Orienta Eŭropo estas densaj, la fruktopecetoj ne estas aparte videblaj. La marmeladoj de Okcidenta Eŭropo - ĉefe en la anglosaksaj landoj - (fruktopeca marmelado) enhavas videblajn fruktopecojn kaj la tuta marmelado estas ĵele-simila.
Linio 14:
=== Orienta Eŭropo ===
Oni poste muelas la fruktojn aŭ dispremas, trapremas ilin tra kribrilo, dispecigas ilin. Tiam oni aldonas iom da sukero (10–15%) kaj rezervas en malvarma loko dum 8-12 horoj. Tio certigas, ke la frukto ellasu la sukon, tiel oni povas mallongigi la kuirtempon. Alia metodo estas, ke oni tuj kuiras la fruktokaĉon sen sukero. Tiam oni aldonas la sukeron nur ĉe konvena densiĝo de la kaĉo (duontempo). La proporcia, malfrua aldono de la sukero celas malhelpi la karameliĝon de la sukero.
La kuirado daŭras ĝis dezirata denseco, tiam oni verŝas la marmeladon en [[konfitujo]]n kaj fermas ĝin. Oni poste rezervas inter papero, ĉifonoj ĝis plena malvarmiĝo.
Oni ofte aldonas salicilon aŭ natrian benzoaton por eviti la eblan ekputriĝon.
Linio 32:
[[Kategorio:Dolĉaĵoj]]
| |||