Jehovo: Malsamoj inter versioj

'''Jehovo''', aŭ '''Javeo''', estas tradukoj de la hebrea vorto (tetragramo) ''יהוה'' (JHVH), kiu estas la sola propra nomo de la [[Eternulo]] en la [[Biblio]]. Tiun ĉi nomon li donis al si mem. Ĝia traduko estas: "Mi estas tio, kio mi estas" aŭ laŭ alia traduko "Li okazigas, ke (ĉio) estu". La nomo venas de okazaĵo en [[Genezo]]. Laŭ la [[judismo|juda]] kredo lian nomon oni ne rajtas elparoli. La plimulto de la kredantoj de [[kristanismo]] kutime nomas lin simple "Dio". En la Biblio tradukita de la "[[Atestantoj de Jehovo]]" la nomo "Jehovo" aperas pli ol 7 000 fojojn, kiu konservas la preskaŭ 7 000 aperojn de la [[:en:Tetragrammaton#Textual evidence|Tetragrammatono]] en la originalaj manuskriptoj de la Malnova Testamento. La mallonga versio de la nomo estas '''Ja'''. Ĝi troviĝas en la psalmaro, nome en la psalmoj 146-150146–150 kun la superskribo haleluja.

L. Zamenhof neniam uzis la vortojn "Jehovo" aŭ "Javeo" en liasia traduko de la Biblio; li uzis la vorton "Eternulo". Zamenhof skribis: "La sole ĝusta traduko por 'Jehovah' estas 'la Eternulo'." Sed en Psalmo 68:14 li uzis mallongigon de la Tetrgramotetragramo -– JAH.

La antikva hebrea skribo ne montras vokalojn. Kiam oni inventis signojn por la vokaloj, oni aldonis al JHVH aŭ YHWH la vokalajn signojn de la vorto "Adonaj", ĉar pro respekto -– tute misinterpretitanmisinterpreta - ,– oni ne prononcis la nomon de Dio, sed diris anstataŭe "Adonaj" (Sinjoro). Tiel aperis latina formo de la nomo, kiu iĝis Jehovo en Esperanto. Fakuloj nun opinias, ke la originala pronconco de JHVH similis al [JA-ŭej]. Tial la formo '''Javeo''' estas ĝenerale preferata de fakuloj por nomi la Dion de [[Abrahamo]] kaj [[Moseo]].