Penitenco: Malsamoj inter versioj
| [nekontrolita versio] | [nekontrolita versio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
e wikidata interwiki |
RG72 (diskuto | kontribuoj) Neniu resumo de redakto |
||
Linio 7:
Ĉiuj kristanaj eklezioj akordas en la fakto ke estas devo de la pekulo, kiu jam obtenis la dian pardonon rilate kulpon per penta konfeso aŭ per penta konsciiĝo pri sia malbonagado, reestabli sin mem kaj perturbitajn aferojn en la antaŭa stato. La strebo profiti de [[indulgenco]], laŭ la praktikantoj de tiu spirita rito, kontribuas al tiu kresko per la konsciiĝo pri la ekzisto de la peno repagota.
==Historio de la pentofara penitenco==
Se en kristanismo, penitenco indikas procezon de [[konvertiĝo]] al Dio per la konsciiĝo pri la peko kaj per la propono reveni al vivo sankta laŭ la evangelia, greke [[μετανοια]], ĝi ĉiam implicas la devon ripari kaj antaŭ la proksimuloj (ĉiam damaĝitaj pro skandalo kaj febliĝo de la komuna adhero al Kristo) kaj antaŭ Dio. Sed la manieroj, eksteraj kaj publikaj, de riparado, laŭ la kristanaj jarcentoj, ne ĉiam estis kanone kaj fakte la samaj:
'''En unuaj jarcentoj,''' dekomence la eklezio praktikadis la pardonon de la pekoj nur per la bapto. Sed iom post iom oni konstatis ke eĉ la baptitoj povas reveni al la peko kaj, do, bezonis novan pardonon. Oni komencis kun la renegintoj de la kredo kiuj, pentinte, repetis akceptiĝon en la eklezion (vidu artikolon [[Hermeso]]). Poste kreiĝis aparta normano por la reakcepto de plej gravaj pekuloj sin makulintaj per [[apostateco]], [[adulto]] aŭ [[hommortigo]].
▲Sur tiuj pekuloj nur la episkopoj havis jurisdikcion, sed la pentintoj devis longatempe restadi ekstere aŭ funde de la preĝejo dum liturgiaĵoj kaj vesti specialajn vestojn por montri sian penton kaj spirite sin purigi. Per publika liturgia preĝo la episkopo ilin reinirigis en la fidelulan komunumon. Kiam la praktiko de la individua konfeso disvastiĝis kaj la episkopoj delegis la al simplaj sacerdotoj la jurisdikcion de la [[absolvo]], kreiĝis la problemo pri kiu pentofara penitenco altrudi.
==Tarifa pentofaro==
Ĉar tiu peko kuntrenas ŝuldon ĉe Dio, oni imagis ke al Dio la pekulo devas redoni iun specan kompenson kalkuleblan preskaŭ materie ekzaktan. Tiu sistemo naskiĝis en okcidento, ĉe la monaĥoj de Irlando (pro tio dirita ankaŭ ''insula'' tarifo), ekde de la sepa jarcento kaj rapide disvastiĝis tra tuta Eŭropo. Kaj naskiĝis, por helpi al la konfesprenantoj, veraj tarifaroj kiujn la pastro aplikadis per la principo: al aparta peko aparta tarifo, kie tarifo estas pentofaraĵo. Tiel la publika pekakuzo kaj pentofaro fariĝis privataj kaj la sakramento emis inklini al la devoteco kaj intima partopreniĝo, sed iom post iom la tuta sistemo glitis pli al jura kontrakto ol al filia renkontiĝo kun la pardonanta Patro. La sistemo, fakte, modifiĝis plurfoje kaj laŭloke, kiel konstateblas hodiaŭ en la tarifaraj libroj plurestantaj, ĝis kiam, pro la neplutolereblaj misuzoj kaj ekscesoj, kreiĝis alia kanona maniero determini kaj aplikadi la pentofaran penitencon, kiu evoluis ĝis la aktualaj reguloj fiksitaj precipe de la Trenta Koncilio.
== Eksteraj ligiloj ==
* [http://www.ludanto.org La fundamentoj de la Kristanismo en Religiaj verkoj] '''Esperante'''
* [http://www.ueci.it/ Unione Esperantista Cattolica Italiana] '''Itale'''
* [http://www.
==Bibliografio==
Linio 44 ⟶ 29:
I fondamenti del Cristianesimo, Elledici, Torino (Italio)
* [http://www.ueci.it/ La fundamentoj de la Kristanismo, eldono promanuskripta
== Vidu ankaŭ ==
* [[Konfeso]]▼
▲[[Konfeso]]
[[Kategorio:Kristanismo]]
[[Kategorio:Katolikismo]]
| |||