Unua Vatikana koncilio: Malsamoj inter versioj

Post la oficiala malfermo je la 8-a de decembro 1869, la festo de la senmakula koncipiĝo de la Virgulino Maria, la kunvenoj okazis en la katedralo Sankta Petro. Inter la averaĝe 600 ĝis 700 partoprenantoj triono venis el ne-eŭropaj landoj. Tio estis la ĝis nun plej vaste vizitita koncilio. La demando pri la papa prioritato estis dekomenca grava temo. Inter la konciliaj patroj la plej granda plimulto estis por la dogmigo, nur ĉ.ĉirkaŭ 20 % estis kontraŭ. Inter la kontraŭuloj estis plimulto de la germana-austria kaj 40 % de la franca kaj usona episkoparo kaj kelkaj orientaloj ([[melkitoj]] kaj [[kaldeoj]]), anglaj kaj nord-italaj episkopoj. Ili plej ofte ne kontraŭis la verecon de la papa prioritato, sed kontraŭis nur pro politika oportuneco.

Intertempe 440 konciliaj patroj jam estis sendintaj skriban peticion por la papa prioritato. La kontraŭuloj atingis 136 nomojn. La malplimulto klopodis per broŝuroj kaj artikoloj konvinki la plimulton, finfine ili eĉ rompis la koncilian sekretecon kaj komencis agi per gazetaro. En la koncilia aŭlo estis vastaj debatoj. Kiam post multaj plibonigoj la teksto pri la papa prioritato estis decidita per 451 jesaj voĉoj, ĝi ricevis ankoraŭ 88 kontraŭvoĉojn. Poste ĉ.ĉirkaŭ 60 episkopoj forlasis la urbon, kaj oni finfine decidis por la papa prioritato per 535 kontraŭ 2 voĉoj. La forveturintaj episkopoj preskaŭ ĉiuj poste ankoraŭ akceptis la dogmon, char la koncilio ne plu povis kunveni en Vatikano pro la okupo de Romo per la Italoj. La rezisto en Germanujo kaj Svislando gvidis fine al la fondo de la [[Prakatolika Eklezio|prakatolika]] kaj [[kristkatolika eklezio|kristkatolika]] eklezioj.