|
<br />
> >
La amasa vizitado de arbaroj, konatoj pro siaj arbarhiacintoj, kiu okazas en Belgujoelgujo, Francujo kaj Germanujoĉe, inter mezo de aprilo kaj mezo de majo, estas komparebla al la [[hanami|hanamio]], la komuna grupa admirado de la [[sakuro]] <ref>[http://vortaro.net/#Sakuro|sakuro] en [[Plena Ilustrita Vortaro|P.I.V.]]</ref>(ĉerizuja florado), kiu en Japanujo estas tre grava kultura tradicio. Ne temas ja pri kelkaj floroj sed pri amasego, pri flortapiŝo... aŭ fakte pri ondanta ŝvebanta (ĉar tamen dudeko da centimetroj super la ternivelo) malhelblua, purpureca tavolo de milionoj da floroj... tapiŝo ankoraŭ multe pli densa ol tiu de neglektita herbejo invadita kaj transprenita de flavaj brilaj [[Oficina taraksako|taraksakoj]]; kiujn oni renkontas en regionoj kie la farmistoj formortis. ▼==Rilataj Specioj==
Laŭ la nova [[Biologia klasado|ordigo]], bazita sur [[Klado|kladoj]], ''Hyacinthoides non-scripta'' formas kladon kun tri aliaj specioj – ''H. hispanica, H. paivae'' kaj ''H. cedretorum – ĉiuj troveblaj en la [[Iberio|Ibera Duoninsulo]]. ''H. paivae'' limiĝas al malgranda parto de nord-okcidenta Iberio (Galicio kaj najbaraj partoj de Portugalujo), dum ''H. cedretorum'' estas trovebla en montaraj regionoj de okcidenta [[Nord-Afriko|Norda Afriko]] ([[Maroko]] kaj [[Alĝerio|Alĝerujo]]). En Iberio, la specioj senlitera kaj hispana estas geografie limigitaj de la [[Doŭro]]-rivero. La genro cetere grupiĝas sep plurajn speciojn, kiuj plej ofte kreskas pli orienten en la [[Mediteranea regiono]].<ref> Michael Grundmann; Fred J. Rumsey; Stephen W. Ansell; Stephen J. Russell; Sarah C. Darwin; Johannes C. Vogel; Mark Spencer; Jane Squirrell; Peter M. Hollingsworth; Santiago Ortiz; Harald Schneider (2010). "Phylogeny and taxonomy of the bluebell genus Hyacinthoides, Asparagaceae [Hyacinthaceae]". Taxon. 59 (1): 68–82. </ref>
==La hibrido==
La forta hibrido ''Hyacinthoides x massartiana'' estas fruktodona kaj pro rehibridigo aperas kutime tutan serion de miksformoj. Pro ilia malsama morfologio tiel la hispana kiel la hibridoj nur tre malofte formas la tapiŝojn tiel tipaj por la arbarhiacinto. Ili ne posedas elegantecon kaj fajnecon, kaj ilia blua koloro estas malpli intensa. Tiel la spetakla fenomeno de la subarbaraĵoj tute bluaj printempe malaperas tie kie hibridigo okazas, kaj en tiu maniero grava estetika patrimonio povas finiĝi en iuj lokoj.
== Nomklarigo ==
Certe povas esti interese foje atenti la sciencajn, latinecajn nomojn. Ni ekzemple pritraktu la du plej ofte renkontatajn:
===Hyacinthus===
La genronomo de Lineo elektita, ''Hyacinthus'', emfazas "ekstreman belecon", ĉar tio estis la karakterizo de la greka dio (Ὑάκινθος). La nun valida nomo rekte rilatas al la originala, -''oides'' signifas, en la greka, "simila al".
===
==Populareco ==
La populareco de la florplanto montriĝas tiel popolamase kiel kulture. Ĝi povas esti tiel ekstrema ke ĝi superkovras ĉiujn aliajn eblecojn. Ĝi povas esti tiel ekstrema ke ĝi ombrigas ĉiujn aliajn kandidatojn. Tiel ekzemple, kiam en 2004 la organizaĵo kiu protektas sovaĝajn plantojn, Plantlife, organizis voĉdonadon por elekti preferatan floron por ĉiu provinco de la UK, ĝi devis decidi malpermesi elektadon de la arbarhiacinto, ĉar ĝi estus estinta gajninto en ĉiu el ili - tion ili sciis ĉar en antaŭa baloto ĝi estis jam, kun ekstrema prefergrado, gajninto por plej ŝatata floro en la tuta lando<ref>{{cite news |title=Fans pick the flowers that have grown on them |author=Paul Brown |publisher=[[The Guardian]] |date=5 May 2004 |url=https://www.theguardian.com/society/2004/may/05/environment.environment2}}</ref>
La floro, stilizita, estas emblemo, rekonŝildo, de la Botanika Societo de la Britaj Insuloj.<ref>Gabriel E. Hemery; A new image for the society; BSBI News; septembro 2005; volume 100; paĝoj 5–6</ref>.
=== Florospektado ===
[[Dosiero: Pryor's Wood Bluebells 2017-04-26-4.jpg|eta|Blukloŝarbaro, Pryor's Wood. GB - tiel abunde kaj amase en ĉiuj cititaj lokoj.]]
▲La amasa vizitado de arbaroj, konatoj pro siaj arbarhiacintoj, kiu okazas en Belgujo, Francujo kaj Germanujoĉe, inter mezo de aprilo kaj mezo de majo, estas komparebla al la [[hanami|hanamio]], la komuna grupa admirado de la [[sakuro]] <ref>[http://vortaro.net/#Sakuro|sakuro] en [[Plena Ilustrita Vortaro|P.I.V.]]</ref>(ĉerizuja florado), kiu en Japanujo estas tre grava kultura tradicio. Ne temas ja pri kelkaj floroj sed pri amasego, pri flortapiŝo... aŭ fakte pri ondanta ŝvebanta (ĉar tamen dudeko da centimetroj super la ternivelo) malhelblua, purpureca tavolo de milionoj da floroj... tapiŝo ankoraŭ multe pli densa ol tiu de neglektita herbejo invadita kaj transprenita de flavaj brilaj [[Oficina taraksako|taraksakoj]]; kiujn oni renkontas en regionoj kie la farmistoj formortis.
La britoj deklaras, prave-malprave, ke ĉe ili kreskas minimume kvarono, aŭ eĉ la duono, de la tutmonda arbarhiacinta populacio. Estas kelkaj nacioj kiuj ŝajnas rekoni tion, ĉar en diversaj naciaj lingvoj iu popola nomo de ĝi estas "anglaj blusonoriloj", "anglaj blukloŝoj" precipe en skandinavaj landoj. En multaj landoj estas famaj iuj foliarbaroj, ĝuste konataj pro siaj printempaj abundaj violetaj, purpuraj, bluaj ondantaj marondoj de arbarhiacintoj.
En Flandrujo estas konata la Muzikarbaro en la Flandraj Ardenoj; en Valonujo la arbaro de Ghlin kaj lime de ambaŭ, kaj plej fama kaj elstara, la arbaro de Halle. En Francujo
|
