Fariseoj: Malsamoj inter versioj

 

Ĝia apero estis ĉirkaŭ [[-200]]. La fariseoj estis persekutataj en diversaj epokoj, precipe dum la regadoj de [[Hirkano la 1-a]], ĉefpastro kaj reĝo de la [[judoj]], de [[Aristobulo la 1-a]] kaj de [[Aleksandro (Sirio)|Aleksandro]]; tamen tiu ĉi lasta redonis al ili iliajn honorojn kaj havaĵojn, kaj tiel ili reakiris sian potencon kaj ĝin konservis ĝis la ruino de [[Jerusalemo]] en la jaro [[70]], kiam ili malaperis pro la [[diasporo]] de la judoj. En la komenco de kristanismo, fariseoj estis la ĉefaj kontraŭuloj de nova religio, kaj aperas ofte en [[Evangelio]]j disputante kun [[Jesuo]], kiu tre ofte diris kontraŭ ilia hipokritecon, tiel la vorto "fariseo" estas ankaŭ uzata kiel sinonimo de "hipokrito".

 

La fariseoj, kiel uzite en la esperanta biblio, ([[hebrea|hebree]]: ''peroushim, la apartuloj'') estis [[teologio|teologa]] grupo de la [[antikvo|antikva]] [[judismo]]. Ĝi kreiĝis dum la epoko de la dua juda [[templo]] (ĉirkaŭ [[-530|530]] a.K. ĝis [[70]] p.K.) kaj iĝis kiel [[rabeno]]j la nura postvivanta juda komunumo, la du aliaj estintaj la [[esenoj]] kaj la [[saduceoj]].