Etiko: Malsamoj inter versioj
[kontrolita revizio] | [kontrolita revizio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Kani (diskuto | kontribuoj) |
Kani (diskuto | kontribuoj) |
||
Linio 120:
La argumento de Kant ke por agi laŭ la morale justa maniero oni devas agadi pure el devo komencas per argumento ke la plej bono devas esti kaj bona en si mem kaj bona senkvalifike.<ref name="transition">Kant, Immanuel. 1785. 'First Section: Transition from the Common Rational Knowledge of Morals to the Philosophical', Groundwork of the Metaphysic of Morals.</ref> Io estas "bona en si mem" kiam ĝi estas esence bona, kaj "bona senkvalifike", kiam la aldono de afero neniam faras situacion etike pli malbona. Kant tiam argumentas, ke tiuj aferoj kiuj estas kutime konsiderataj bonaj, kiaj [[inteligento]], [[wikt:perseverance|persevero]] kaj [[plezuro]], malsukcesas esti aŭ esence bonaj aŭ bonaj senkvalifike. Plezuro, por ekzemplo, ŝajnas ne esti bona senkvalifike, ĉar kiam homoj atingas plezuron rigardante la suferon de aliulo, tii ŝajnas fari la situacion etije pli malbona. Li konkludas, ke estas nur unu afero kiu estas vere bona:
{{quote|Nenio en la mondo — eĉ nenio trans la mondo — povas esti konceptita tiel kiel oni povas nomi tion bona senkvalifike escepte la ''bona volo''.<ref name="transition"/>}}
Kant tiam
{{redaktata}}
|