Eduard Schwartz: Malsamoj inter versioj

{{Informkesto homo}}

 

'''Eduard SCHWARTZ''' (naskiĝinta la {{daton|22|8|1858}} en [[kilo (urbo)|Kilo]], mortinta la {{daton|13|2|1940}} en [[Munkeno]]) estis [[germanio|germana]] filologo kaj eklezihistoriisto. Li estis filo de ginekologo kaj nuptis en Emma Blumenbach kun kiu li havis tri filojn.

Post frekvento de gimnazio en [[Göttingen]] li studis ekde 1875 samloke antikvosciencojn ĉe [[Hermann Sauppe]] kaj [[Curt Wachsmuth]], poste en [[bonna universitato|Bonn]] ĉe [[Hermann Usener]] kaj [[Franz Bücheler]], en [[Berlino]] ĉe [[Theodor Mommsen]], en [[Greifswald]] ĉe [[Ulrich von Wilamowitz-Moellendorff]] kaj fine denove en Bonn. En Bonn li doktoriĝis en 1880 post defendo de la laboraĵo ''De Dionysio Scytobrachione''. Plej influhavaj estis Usener kaj Wilamowitz.

 

 

Schwartz taksatas unu el la plej gravaj reprezentantoj de antikvosciencoj germanaj post Mommsen kaj Wilamowitz. Liaj kreiveco kaj ampleksa scio kaj pri [[Grek-romia antikvo]] kaj pri antikva [[kristanismo]] modelis por multaj sciencistoj. Lia mito-skribaden celita disertaĵo (1880) sekvis la kritikan fontesploradon aplikitan unue fare de [[Carl Robert]] por la [[apolodoro|apolodora]] verko ''Bibliotheke'' (1873). El tia nura prifonta esploro estu rekonstruata tuta mito kaj la historio respektive la posta evoluo de la koncernita mito.

 

 

Liaj tekstkritikaj esploroj kulminis per la eldono de ''Historia ecclesiastica'' de Eŭzebio (1903-09). Ligite al Eŭzebio estis la laboraĵo ''Zur Geschichte des Athanasios'' (1904-11) post atenta foliumo de multaj dokumentoj. Tio kondukis Schwartz al la fontoj de eklezia historio. Do li publikigis la monumentan verkon ''Acta conciliorum oecumenicorum'' (por la tempo de inter 431 kaj 553; en kvar volumoj inter 1914 kaj 1940). Por majstri eklezihistorian esploradon li lernis la lingvojn armenan, araban, sirian kaj rusan. Teologie li okupiĝis pri la [[Nova Testamento]], ĉefe en Göttingen, kie influis lin kontaktoj kun [[Julius Wellhausen]] (''Über den Tod der Söhne Zebedaei,'' 1904; ''Zur Chronologie des Paulus,'' 1907). Koncerne la helenan literaturon menciindas liaj belegaj eldonoj de [[Iliado]] (1923) kaj [[Odiseo]] (1924) por [[bremeno|bremenaj]] institucioj kaj kelkaj kontribuaĵoj pri la demando pri al identeco de [[Homero]]: li mem estis jesanto de la analizteorioj (''Zur Entstehung der Ilias,'' 1918; ''Die Odyssee,'' 1924). Analizadon li ankaŭ preferis en la verko ''Das Geschichtswerk des Thukydides'' (1919, ²1929) rilate al la unue de [[Franz Ullrich]] en 1846 prezentita problemo de neperfekteco de la [[tucidido|tucidido]] verko. Kromis serio de pli etaj eldonoj, ekz. de aĵoj de [[Cirilo el Skitopolo]] (1939). Ĉe ''Fünf Vorträgen über den griechischen Roman'' (²1943) li defendis la tezon ke la helena romano evoluis el romanoza [[historiografio]]. En la prelegserio ''Konstantin und die christliche Kirche'' (1913, ²1936) estis klarigita de Schwartz kaj la evoluo de la frua eklezio kaj ties konekso al imperiestro [[Konstanteno la Granda]]. El prelegoj naskiĝis ankaŭ la interesa biografiaro ''Charakterköpfe aus der Antike'' (⁴1956).

 

* Pour le mérite für Wissenschaften und Künste (1924)

 

 

* {{DNB-Portal|118795686}}

 

{{Bibliotekoj}}