Adresmontrilo
En informadiko, adresmontrilo[1] aŭ referenco[2] estas objekto kiu enhavas la memoradreson . Ĝi estas la fundamenta ilo de tiel nomata “nerekta” adresado.
Utilo redakti
La koncepto de adresmontrilo reflektas la malsaman uzon kiu povas esti farita de natura entjero, nome indikanta memoradreso. Tiu ĉi uzo estas tre malsama ol aritmetika uzo, do la kreado de specifaj procesor-registroj (la adresregistroj) kaj specifa datumtipo en la programlingvoj.
La uzo de adresmontriloj permesas aliron al la malsupra tavolo de la komputilo, nome la memoro. Vi povas movi de memorspaco al memorspaco. Ĉi tiu tekniko permesas al la programisto elfari optimumigojn pri memoruzo kaj rapideco.
Adresmontriloj estas uzataj, interalie, por stoki la adresojn de memorareoj asignitaj dinamike de la aplikaĵo. Se bloko de grandeco T estas asignita kaj adreso A estas ricevita en rendimento, tio signifas ke la bloko okupas la memoron de adreso A ĝis adreso A+T-1.
En pli altnivelaj lingvoj, la uzo de montriloj estas forigita, favore al referencoj kaj dinamikaj tabeloj administritaj de la kompililo. Referencoj plenumas kelkajn el la funkcioj de montriloj subpremante memoraliron. Ĉi tio evitas multajn problemojn, aliflanke certaj uzoj kaj optimumigoj ne plu eblas, dum aliaj fariĝas eblaj.
Kompleksigo redakti
La uzo de montriloj estas tre potenca en iuj lingvoj. Ĉi tiu potenco (kaj precipe la fakto, ke ni rekte tuŝas la memoron sen ajna kontrolo) malfaciligas la disvolviĝon de aplikaĵo.
Se vi ne zorgas kaj la programo aliras memorareon kiu ne estas asignita al ĝi, la procesoro per la operaciumo generos segmentan misfunkciadon kiu kaŭzos escepto aŭ eĉ kraŝi la aplikaĵon. Cetere, ĉar la memor-asignoj estas parte faritaj de la programisto, li ankaŭ devas zorgi pri liberigo de la memoro kiam li ne plu bezonas ĝin, riske vidi aperi memorfluo.
Ĉiuj ĉi tiuj malavantaĝoj devigas la programiston preni pliajn taskojn, tiel malfaciligante la aplikaĵon kaj eble aldonante cimojn.
Montrila aritmetiko redakti
Montrila aritmetiko estas la kapablo fari aritmetikajn operaciojn (pliigo, malpliigo, aldono kaj subtraho) sur montriloj. Ĉi tio signifas plenumi memormovon.
La aparteco de ĉi tiu uzo de montriloj estas ke ni moviĝas saltante la memorgrandecon de la speco de datumoj indikitaj per la montrilo kaj ne per bajto (la plej malgranda unuo de adresebla memoro).