Pygmalion
Pygmalion (esperante Pigmaliono) estas teatraĵo de George Bernard Shaw, nomita laŭ greka mitologia figuro. Ĝi unue estis prezentita sur la scenejo al la publiko en Her Majesty's Theatre en Londono la 11-an de aprilo 1914.
| Pygmalion | |
|---|---|
| |
| dramatic work | |
| Aŭtoroj | |
| Aŭtoro | George Bernard Shaw |
| Lingvoj | |
| Lingvo | angla lingvo |
| Eldonado | |
| Eldondato | 1913 |
| Ĝenro | romantika komedio • komedio |
| Loko de rakonto | Londono |
Origino redakti
En antikva greka mitologio, Pigmaliono, kiu aperas en la deka libro de la eposa Metamorfozoj de Ovidio, enamiĝis al unu el liaj skulptaĵoj, kiu tiam ekvivis.
La ĝenerala ideo de tiu mito estis populara temo por viktoriaj anglaj dramverkistoj, inkluzive de unu el la influoj de Shaw, W.S. Gilbert, kiu verkis sukcesan verkon bazitan sur la rakonto nomata Pigmaliono kaj Galatea kiu unue estis prezentita en 1871. Ankaŭ Shaw estis familiara kun la burleska versio, Galatea, or Pygmalion Reversed. La teatraĵo de Shaw estis adaptita multfoje, precipe kiel la muzikalo My Fair Lady kaj ĝia filmversio.
Pygmalion-efiko redakti
Alia tre esenca aspekto de la lernado, kiun elstaras en la teatraĵo, estas la pedagogia mekanismo kreita de Higgins, kiu poste nomiĝis "Pigmalion-efiko" - scienca termino de profesiuloj, psikologoj, edukistoj kaj instruistoj. Higgins faras la miraklon, iĝanta malriĉan florvendistinon en princinon en virto de sia kredo de ŝi, kiu ankaŭ igas ŝin kredi je ŝi mem. La "Pigmaliona Efiko" estis pruvita en la genia verkado de George Bernard Shaw kiel memplenuma profetaĵo, kiu kaŭzas lernantojn, en iu ajn eduka situacio, malkovri por si neimageblajn potencojn, kiuj ekzistas en ili. Ĉi tiu kondiĉo estas la unua kaj antaŭ ĉio sur la vojo al ilia memplenumado; Alivorte, la kuraĝo difini iliajn dezirojn kaj revojn, kaj la akiro de la iloj necesaj por ilia realiĝo, ne povos esti esprimitaj sen kredo en si mem.
Inspiro redakti
Shaw menciis, ke la rolulo de profesoro Henry Higgins estis inspirita de pluraj britaj profesoroj de fonetiko: Alexander Melville Bell, Alexander J. Ellis, Tito Pagliardini, sed ĉefe, la fripona Henry Sweet.
Inspiritaj de li, skriptoj estis verkitaj por la filmoj "Eduki Rita" (1983) kaj "Bela Virino" (1990).
Vidu ankaŭ redakti
- Pigmalion-efekto
- Malan efikon prezentas Golem-efekto.