Kiel registrite je 14:50, 29 aŭg. 2009 redakti Cayley (diskuto \| kontribuoj) Patrolantoj 3 443 redaktoj eNeniu resumo de redakto ← Iru al antaŭa ŝanĝo		Kiel registrite je 22:31, 29 aŭg. 2009 redakti malfari Kani (diskuto \| kontribuoj) Patrolantoj, Administrantoj 274 171 redaktoj Neniu resumo de redakto Iru al sekvanta ŝanĝo →
Linio 8: ==Unua edziĝo== La 19-an de majo 1499 ŝi estis prokure edzigata al [[Arthur Tudor]], la pli aĝa filo de [[Henriko la 7-a (Anglio)]]. Arthur tiam havis 12 jarojn. Ili korespondis ĝis lia 15-a naskiĝtago. La 4-an de novembro 1501 ŝi unue renkontis sian edzon en [[Hampshire]], Anglio, kaj la 14-an de novembro okazis ~~edziĝrito~~nupto ĉe [[Katedralo Sankta Paŭlo (Londono)]]. Laŭ [[Thomas More]] ŝi tuj gajnis la favoron de la angla popolo. Arthur, kiu estis Princo de [[Kimrio]], iris al [[Kastelo Ludlow]] por prezidi en konsilio, kaj ~~Materino~~Katerino akompanis lin. Tamen post pluraj monatoj ili ambaŭ grave malsanis pro febro. Arthur mortis la 2-an de aprilo 1502, sed Katerino fine resaniĝis. ==Vidvino== Linio 16: ==Dua edziĝo== Fine, la 11-an de junio 1509 ŝi private edziĝis ĉe [[Greenwich]] al la Henriko la 8-a, kiu ~~heredis~~estis heredinta la anglan tronon la antaŭan aprilon. La 24-an de junio ŝi kaj sia edzo kroniĝis ĉe [[Abatejo Westminster]]. Henriko al 8-a ege fidis al ŝi: ekzemple, en 1513 li nomumis ŝin regento dum li militis en [[Francio]]. La skotoj invadis kaj Katerino mem rajdis norden kun parto de la armeo. Sekvis decidiga batalo ĉe [[Flodden Field (batalo)\|Flodden Field]] la 9-an de septembro 1513, dum kiu la skota reĝo [[Jakobo la 4-a (Skotlando)]] mortis kaj la angloj venkis. Ŝi sendis al Henriko la sangmakulitan mantelon de Jakobo. En 1520 [[Karlo la 5-a (Sankta Romia Imperio)]], nevo de Katerina, vizitis Anglion, kaj ŝi urĝis ~~Henriko~~Henrikon alianciĝi al tiu, ne al Francio; sed Henriko preferis peti aliancon al [[Francisko la 1-a (Francio)]]. Tamen tiu ne sukcesis, kaj ene de du jaroj Henriko denove militis kontraŭ Francio. Oni proponis ke Karlo fianciĝus al [[Maria la 1-a (Anglio)\|Maria]], filino de Katerino, sed tio ne okazis. ==Senfileco== Henriko ege bezonis filon por daŭrigi la ~~tudoron~~tudoran dinastion. Ses fojojn Katerino gravedis sed, krom Maria (naskita en 1518), ĉiufoje ŝi abortis aŭ la ido mortnaskiĝis aŭ tiu mortis kiel bebo. En 1525 Henriko ekamis [[Anne Boleyn]], kiu apartenis al la sekvantaro de lia edzino. Pro ~~sinfileco~~senfileco, li ekkredis ke lia ~~edzixo~~edziĝo estis malbenita ĉar edziĝo al vidvino de frato estas kontraŭ la leĝo de Dio. Li deziris nuligon de la geedziĝo, planante edziĝi al Anne Boleyn kaj esperante ke tiu naskus filon. ==Disiĝo== Sekvis multaj problemoj. Katerino rifuzis cedi sian pozicion kiel edzino de Henriko, kaj kontraŭis proponon ke ŝi enirus monaĥinejon. La papo estis preskaŭ kaptito de ŝia nevo Karlo la 5-a. Henriko konfidis la aferon al [[Thomas Wolsey]], kiu kunvenigis eklezian tribunalon kiun papa legato ĉeestis, sed Katerino kuraĝe aperis antaŭ ĝi, emocie kontraŭis la nuligon, kaj tuj eliris de la halo. La papo revokis sian legaton kaj malpermesis ke Henriko reedziĝu antaŭ ol lia decido. Wolsey sekrete korespondis kun la papo kaj laŭdire komplotis ekzili Anne Boleyn. Henriko eltrovis tion kaj kolere senpostenigis Wolsey en 1529. Ties sekvulo estis Thomas More, kiu unue klopodis antaŭenigi la nuligon, eldonante formalan opinion de teologoj de [[Oksfordo]] kaj [[Kembriĝo]] ke la edziĝo de Henriko kaj Katerino estis neleĝa. Katerino mem estis ekzilata de la reĝa kortego, kaj ~~ŝia~~ŝiaj ĉambroj estis donataj al Anne Boleyn. Ŝi estis konsilata de [[John Fisher]], episkopo de [[Rochester (Kent)]], kiu proklamis ke li pretus morti por defendi la edziĝon. Henriko mem proklamis ke la papo ne rajtas decidi pri anglaj aferoj, kaj tial komenciĝis la sendependo de la [[Anglikanismo\|anglikana eklezio]]. La 25-an de januaro 1533 Henriko sekrete edziĝis al Anne Boleyn. La 23-an de majo 1533 eklezia tribunala sub [[Thomas Cranmer]], ĉefepiksopo de [[Canterbury]], deklaris ke la edziĝo de Henriko kaj Katerino estis kontraŭleĝa kaj tial neniam validis. La 28-an de majo Cranmer formale aprobis la edziĝon de Henriko kaj Anne Boleyn.

Katerino de Aragono: Malsamoj inter versioj