Urbano la 2-a: Malsamoj inter versioj

[[Urbano la 2-a]] estis papo de la [[Katolika Eklezio]] ekde 1088 ĝis 1099, kaj famiĝis pro enebgiaenergia disvastigo de la gregoria reformo kaj pro la iniciato de la aventuro de la [[krucmilitoj]].

Li naskiĝis, en 1040, el nobla franca familio de Lagery najbare de [[Châtillon-sur-Marne]], baptiĝis Otono, edukiĝis laŭ ekleziaj medioj kaj studis en [[Reims]], kie sekve estis ordinita diakono kun ofico de arkidiakono. Subinflue de [[Bruno el Kolonio|Sankta Bruno]] li rezignis sian oficon por monaĥe membriĝi en la monaheio de la [[Kongregacio de Cluny]]. En 1077 li estis inter la akompanantoj de la abato de Cluny en [[Canossa]] ĉe papo [[Gregorio la 7-a]], kiu en 1078 lin kunvokis kaj nomumis episkpoepiskopo de [[Ostia]] kaj [[Velletri]] kiel postvenanto de [[Pier Damiani]]. Sekve li enoficiĝieenoficiĝis en la ŝarĝo de [[papa delegito]] por Germanio dum la kontrasto kun la imperiestro [[Henriko la 4-a]].

RveninteReveninte al Suda Italio, en 1090 kunigis en [[Melfi]] koncilion, kiun partoprenis 70 episkopoj, promulgante dekses gravajn kanonojn pro kondamni simonion, malpermesi la laikajn investiturojn de ekleziaj oficoj, rekonfirmi la devigon de la celibato por la klerikularo kaj reformi la monaĥejan disciplinon. Poste li trapasis [[Matero]]n por gastiĝi en [[Bari]], kie konsekris la [[Sankta Nikolao |bazilikon de Sankta Nikolao]], en ĝin lokigante la relikvojn portitajn el la Turkia Oriento, kiuj fariĝos arda devotaĵo de pilgrimoj kaj krucmilitistoj pilgrimantoj al Jerusalemo.

UranoUrbano la 2-a koniĝas precipe al la historiografio pro lia, almenaŭ ŝajna, ekpuŝo al la [[unua krucmilito]]. La engaĝiĝo de Urbano la 2-a favore al la krucmilitoj aperis publikan inviton la unuafojon en la [[Koncilio de Piaĉenco]], dum kiu (marte de 1095), li ricevis viziton de la ambasadoro de de la [[imperiestroj de la Bizanca Imperio]], [[Aleksio la 1-a el Bizanco|Aleksio la 1-a Komneno]], kiu helpetus kontraŭ la [[islamano]]j. Kolektiĝis granda koncilio kun tiom granda partopreno de episkopoj de Alta Italio, Francio kaj Burgundio, ke la renkontiĝo devis disvolviĝi subĉielo eksterurbe. La sekva koncilia renkontiĝo, nome [[Koncilio de Clermont]] la papo reproponis la liberigon de la Sanktaj lokojLokoj, tiam jam delonge okupitaj de [[araboj]]: tio tiom plaĉis ke la asembleo eksplodis en «"[[Deus lo volt|Dio tion volas]]". Urbano invitis la francojn ĉesi iliajn enajn luktojn kaj adresigi iliajn energiojn por servi la kaŭzon de la liberigo de la Sanktaj Lokoj.

Plue, la supozita letero de la bizanca imperiestro eble devas konsideriĝi probabla frukto de la krcmilitakrucmilita propagando ĉar Aleksio la 1-a sin montris, sekve, pli timema pri la trairo de la Frankoj ol pri la arabaj ŝtatoj, kvankam tio povas esti nur posta juĝo kaj sirmoŝirmo antaŭ la ebla reago de turkoj.

Kio ajn estus la afero, la papo ankoraŭ ne atingis sian sideojnsidejon ke porkrucmita movado intensiĝis kaj el multaj landoj atingis Konstantinopolon amasoj da pilgrimoj, ofte sengvidaj kaj senhavaj, inter kiuj malmultaj armitojermitoj. La purigo sugestata de la papo foje etendiĝis al razioj kaj perfortoj. Ne sermitaj de armitoj, multegoj estis pereigitaj de turkoj kaj araboj armeoj. Antaŭ tiuj informoj la papo nomumis sian delegiton [[Ademaro el Monteil]], episkopo de Le Puy, kiel spirita gvido. En la postaj sinsekvaj ondoj de armitoj kaj kavaliroj, kvankam ankoraŭ ne kunlaborantaj, estis atingita la sukceso sede la [[unua krucmilito]].

[[File:B Urban II2.jpg|thumb|left|Urbano la 2-a predikas pri la krucmilito antaŭ koncilianoj de Clermont]]

[[File:Urban ii - Roman de Godfroi de Bouillon.jpg|thumb|right|250px|Papo Urbano la 2-a, ilustrajo de anonima aŭtoro de 12-a jarcento]]

Multe malpli brua, sed pli longperiode sukcesa, estis la programo de UrnanoUrbano por stabile rekonduki [Kampani[Kampanio]]onn kaj [[Sicilio]]n en la sferon de katolika influo, post generacioj de bizanca kontrolo kaj de hegemonio de la arabaj emiroj[[emiro]]j en Sicilio. Lia agento en la siciliaj markoj estis la normana reganto [[Ruggero la 1-a de Sicilio]] . UrnanoUrbano koncedis al Ruggero eksterordinarajn prerogativojn, iujn el tiuj rajtojn kiujn li negis al aliaj ŝtataj povuloj de eŭropoEŭropo. Ruggero estis rajtigita nomumi episkopojn (laika investuturoinvestituro), kaj rikolti la ekleziajn rentojn por ilin transdoni al la papa sidejo (pozicio ĉiam profitiga), interveni en juĝoj pri ekleziaj krevelojkvereloj. Ruggero, fakte, fariĝis papa delegito en Sicilio. Por la rekristanigo de la Sicilio, post la islama dominado, oni devis krei novajn diocezojn, establi ties limojn, sume novan eklezian strukturon. La edzino de Ruggero, [[Adelaida del Vasto]], kondukis farmistojn el la valo de [[Po]] en la orientan Sicilion. Ruggero, kiel sekulara reganto, ŝajnis kaj estis sekura bordo ĉar simpla vasalo de sia parenco Grafo de [[Apulio]], siavice vasalo de Romo: tial, kiel al sperta milita ĉefkomndanto la papo juĝis oportune koncedi la suprajn eksterordinarajn povojn, kiuj poste fariĝos fina konfronto inter la [[Hohenstaufen]], heredantoj de Ruggero kaj la papado de dektria jarcento.