Kiel registrite je 06:57, 20 apr. 2011 redakti Longharulo (diskuto \| kontribuoj) Patrolantoj 25 926 redaktoj →‎Kolektiva improvizado en pli malfruaj ĵazstiloj ← Iru al antaŭa ŝanĝo		Kiel registrite je 11:54, 20 apr. 2011 redakti malfari Longharulo (diskuto \| kontribuoj) Patrolantoj 25 926 redaktoj →‎Kolektiva improvizado en pli malfruaj ĵazstiloj Iru al sekvanta ŝanĝo →
Linio 16: ==Kolektiva improvizado en pli malfruaj ĵazstiloj== Pli malfrue, en la svingostilo, kolektivimprovizado ricevis spacon strukturitan per tiel nomata ''[[parkera aranĝo\|parkeraj aranĝoj]]''. Jen ankaŭ dependis de la okazaĵo kaj de la humoro de la muzikistoj kaj bandestro, ĉu ĉi tiujn tendencis pli al enstudita aŭ ĉu pli al improvizata muziko. La klasika koncertregistraĵo de „[[Sing, Sing, Sing]]“ el la fama koncerto en ''Carnegie Hall'' de [[Benny Goodman]] ekzemple ekestis, ĉar frapinstrumentisto [[Gene Krupa]] simple pluludis post la planita fino de la peco kaj la unuopaj sekcioj de la bando samkiel la soloistoj ([[Jess Stacy]] kaj aliaj) spontane reagis (per mallonge reciproke signaligitaj ''[[ripetfrazo]]j''). ~~<!--~~ Auch im Swing, im Bebop und im Cool Jazz gab es kollektive Improvisation in dem eingeschränkten Sinne, daß nicht nur gegebenenfalls die Soli, sondern selbstverständlich auch die Begleitstimmen der Rhythmusgruppe in aller Regel improvisiert wurden - nur daß hier eben das Solo im Vordergrund stand und nicht das "Gesamterlebnis" der sozusagen "gleichberechtigten" Stimmen. (Als Ausnahmen zu dieser Darstellung können einige kleinere Besetzungen gelten, wo der Gesamteindruck des Zusammenspiels in den Vordergrund gerückt wurde, so zum Beispiel bei einigen Piano-Trios, etwa dem von [[Bill Evans (Pianist)\|Bill Evans]]). Ankaŭ en svingo, bibopo kaj malpasia ĵazo ekzistis kolektivaj improvizadoj laŭ la limigita senco, ke ne nur eventuale la solooj, sed ankaŭ kompreneble la akompanvoĉoj de la ritmosekcio kutime estis improvizataj - nur ke jen ja la soloo staris en la malfono kaj ne la "tuteca travivaĵo" de la "egalrajtaj" voĉoj. (Kiel esceptoj de ĉi tiu prezentado povus validi kelkaj pli malgrandaj instrumentaroj, je kiuj la tuteca impreso de la kunludado estis ŝovata en la malfonon, ekzemple je kelkaj piano-triopoj, ekz. tiu de [[Bill Evans (pianisto)\|Bill Evans]]). Eine wirkliche Renaissance erlebte die eigentliche Kollektivimprovisation dann aber erst im Free Jazz, sehr deutlich bei [[Ornette Coleman]]s Einspielung von [[Free Jazz: A Collective Improvisation]] (1961), die stilbildend wirkte und etwa in [[John Coltrane]]s [[Ascension (Album)\|Ascension]] (1965) einen weiteren Höhepunkt erlebte. Sie ist aber in Vorformen bei Musikern wie [[Charles Mingus]] und [[George Russell (Musiker)\|George Russell]] vorhanden, dort allerdings noch stark auf die Polyphonie bezogen und auf vorgegebene Schemata. Eine Ausnahme stellen zwei Aufnahmen der Band von [[Lennie Tristano]] 1949 dar, die in „Intuition“ und „Disgression“ die ersten, strukturell offenen Kollektivimprovisation einspielte. Veran renaskiĝon la fakta kolektivimprovizado travivis tamen nur en la libera ĵazo, tre klare je la surdiskigo de [[Free Jazz: A Collective Improvisation]] (1961) fare de [[Ornette Coleman]], kiu efikis stilforma kaj travivis pluan kulminon ekz. en [[Ascension (disko)\|Ascension]] de [[John Coltrane]]. Sed ĝi ekzistas praforme je muzikistoj kiel [[Charles Mingus]] kaj [[George Russell (muzkisto)\|George Russell]], jen tamen ege ligita kun polifonio kaj kun antaŭdonitaj skemoj. Escepton prezentas du sonregistraĵoj de la bando de [[Lennie Tristano]] el 1949, kiu per „Intuition“ kaj „Disgression“ surdiskigis la unuajn, strukture malfermajn kolektivimprovizaĵojn. Erst im Free Jazz wurde die gleichzeitige improvisierte Kommunikation der Musiker als die Struktur der Stücke organisierend begriffen. Zugleich gewinnen Reaktionsmuster eine Rolle, wie sie etwa [[Vinko Globokar]] für die zugleich aus der [[Neue Musik\|Neuen Musik]] entstehende freie Improvisation herausarbeitete: Nachahmen, das Gegenteil spielen, Ideen vorschlagen, annehmen, gemeinsam entwickeln usw. Dabei wird die klassische [[Arbeitsteilung]] in Solisten und Begleiter aufgegeben. ~~-->~~ Nur en libera ĵazo la samtempe improvizata komunikado de la muzikistoj estis komprenata kiel organiza la strukturo de la pecoj. Samtempe reagoŝablonoj akiras rolon, kiun ekz. [[Vinko Globokar]] ellaboris por la libera improvizado samtempe ekestanta el la [[Nova Muziko]]: imitado, ludado de la malo, proponado de ideoj, akceptado, komuna evoluigo ktp. Je tio la klasika labordivido en soloistoj kaj akompanantoj estas rezignata. ==Literaturo==

Kolektivimprovizado: Malsamoj inter versioj