Lester Young: Malsamoj inter versioj

'''Lester Willis YoungYOUNG''', nomitakromnomite „Prez“'''Prez''' aŭ „Pres“'''Pres''' (* [[27-an de aŭgusto]] [[1909]] en Woodville, [[Misisipio]]; † [[15-an de marto]] [[1959]] en [[Novjorko]]) estis [[usono|usona]] [[Saksofono|tenorsaksofonisto]] kaj [[klarnetisto]]. Lester Young estis unu el la influhavaj saksofonistoj de la ĵazo[[Ĵazo|ĵaza movado]]. Lia ludmaniero markas la punkton de transiro ekde [[svingo (muzikstilo)|svingo]] al [[bibopo]]. Karakterizaj estis – male al la fortika sono de [[Coleman Hawkins]] – lia maldiketa, hela sono kaj lia eleganta ludo. Aŭdeblan influon sur la ludo de Lester Young havis [[Frank Trumbauer|Frankie Trumbauer]]<ref>Richard Morton/Brian Cook: ''The Penguin Guide to Jazz On CD'', Sixth edition, Penguin, London 2002, p. 1588</ref>. Komune kun gitaristo [[Charlie Christian]] kaj basisto [[Jimmy Blanton]] li estis unu el la centraj personojfiguroj de ĵazo en la fruaj [[1940-aj jaroj]].

=== La fruajFruaj jaroj de (1909 ĝis -1934) ===

Lia patro, Willis Handy Young, estis vaganta muzikisto kaj muzikinstruisto, kiu estis studinta ĉe la [[Universitato je Tuskegee]] kaj kiu ĉiam vojaĝis kun karnavalaj kaj [[menestrelo|minstrelaj spektakloj]]. Lia patrino estis kreoldevena instruistino.<ref>Nat Hentoff/Nat Shapiro: ''Hear Me Talkin’ To Ya'', Penguin, 1959, p. 300, tradukita laŭ Hentoff, Shapiro</ref>Lester Young rakontis: „Mia"''mia patro estis karnavalmuzikisto. Li povis ludi ĉiujn instrumentojn, kvankam li preferis la trumpeton. Li ankaŭ donis kantlecionojn kaj vojaĝis ĉiam tra la lando kaj ĉiam plu donis muzikinstruon, ĝis kiam li mortis en la kvardekaj jaroj''".“<ref>Hentoff/Shapiro, ''Jazz erzählt'', p. 320</ref>

Lester estis ankoraŭ infano, kiam lia familio transloĝistransloĝiĝis al [[Nov-Orleano]], pli precize al Algiers sur la alia flanko de la [[Misisipo]]. Li alkreskis kun la ĵazmuziko de Nov-Orleano kaj disdonis flugfoliojn, en kiuj la bandoj anoncis siajn prezentadojn. Kiel infano li malofte vidis sian patron, sed kiam li estis dek jarojn aĝa, lia patro revenis kaj kaj donis al li, al lia fratino Irma kaj al lia frato Lee rigoran instruon cele al la formado de familia bando. Je la sama tempo la gepatroj eksgeedziĝis. Lester ludis komence [[frapinstrumentaro]]n, poste li studis [[violono]]n, je tempospaco [[trumpeto]]n, poste [[aldosaksofono]]n.

Kiam Lester Young estis proksimume dek unu jarojn aĝa, la familia bando de la Young transloĝiĝis komenceunue al [[Memphis (Tenesio)|Memphis]], ekloĝis tamensed baldaŭ enloĝiĝis en [[Minneapolis]] kaj vojaĝis dum la (senleciona) karnavaltempo tra [[Minesoto]], Dakoto kaj [[Kansaso]], kun Lester kiel frapinstrumentisto kaj afiŝportanto por minstrelospektaklojminstrelo-spektakloj.

En la aĝo de 18 jaroj fine de [[1927]] li forlasis post unu el la oftaj kvereladoj kun la patro la familian bandon, kiam ĉi tiu vojaĝis tra [[Teksaso]], kaj li membriĝis en grupo nomenomita ''Art Bronson’s Bostonians'', en kiu li plejofte ludis bariton- kaj aldo-saksofonojn, sed ankaŭ jam transiris al tenorsaksofono ĉar la tenoristo de la bando ne estis tre bona. En [[1929]] li forlasis la ''Bostonians'', ludis mallonge denove kun la familiobando en [[Nov-Meksiko]] kaj aliĝis septembron de [[1930]] enal ''Blue Devils'', la bando de [[Walter Page]], kun kiu li travivis kelkajn kruelajn tempojn. „Ni"''Ni, la ‚Blue''Blue Devils‘Devils'', estis vere elpremataj“elpremataj''", li rakontis al [[Leonard Feather]], „kaj"''kaj devis ludi antaŭ tri homoj. Iam al ni estis forprenitaj ĉiuj instrumentoj, kaj ili irigis nin al la fervojaj reloj kaj diris, ke ni forlasu la urbon...&nbsp;.“''"<ref>Vd. Leonard Feather. La incidento okazis en [[1933]] je Martinville, [[Okcidenta Virginio]], kaj estiskaŭzis la finofinon de la ''Original Blue Devils''.</ref> .

En [[1931]] Lester Young laboris post ĉi tiu travivaĵo kiel [[liberprofesiulo]] en la ĉirkaŭejo de Minneapolis, kie li ludis en la klubejo ''Nest'' (sub [[Eddie Barefield]] k. a.). Printempon de [[1932]] li vojaĝis kun la ''Thirteen Original Blue Devils'' al [[Oklahomaurbo (Oklahomo)|Oklahomaurbo]], kie li konatiĝis kun [[Charlie Christian]], kaj ludis kun la bando ĝis meze de [[1933]].<br style="clear:both;" clear="all" />En Minneapolis Young aŭskultis unuanpor la unua fojonfojo la bandon de [[Count Basie]]: „Mi"''mi kutime aŭskultis la bandon de Basie la tutan tempon enper la radio kaj opiniis, ke ĝi povus bezoni tenoriston. Ĝi ludis en Kansasurbo en klubejo ''Reno''. Estis freneze, la tuta bando eliĝegis, nur sen tenoristo. Mi pripensis, ke tiel tio ne povas daŭri. Do mi sendis telegramon al Basie. Jam antaŭe li estis aŭdinta min. Ni du tien-reen veturis regule inter Minneapolis kaj Kansasurbo.“''"<ref>Vd. Hentoff/Shapiro, ''Hear Me Talkin’ To Ya'', p.300, tradukita laŭ Hentoff, Shapiro</ref>. [[Benny Carter]] memoris pri Young en Minneapolis: „Kiam"''kiam mi en 1932 vojaĝis kun ''[[McKinney’s Cotton Pickers]]'', ni estis en Minneapolis kaj iu rakontis al ni pri miriga aldosaksofonisto en tiea surloka klubo. Mi iris tien, por aŭkultiaŭskulti ‚Prez-on‘ kaj estis tute ravita. Tio estis la plej grandioza afero, kiun mi iam ajn aŭskultis.“''"<ref> Vd. Leonard Feather.</ref> .

Lester Young aĉetis ĉiujn sondiskojn de [[Frank Trumbauer]] kaj [[Bix Beiderbecke]] („Frank"''Frank estis mia idolo!“''"). Li ŝatis la sonon de la C-[[saksofono]] de Trumbauer kaj ties manieron de la alproksimiĝo al la melodio, kio influis lin je la elformado de sia propra ludmaniero.<ref>La stila simileco estas bonege aŭdebla je sonregistraĵoj kiel ''For No Reason At All In ’C’&nbsp;'' el [[1927]], kiun Trumbauer registris kune kun [[Bix Beiderbecke]] [cn,p] kaj gitaristo [[Eddie Lang]].</ref> La unikaj frazigo kaj sonkoloro de [[Bud Freeman]] igis lin decidiĝi por [[tenorsaksofono]].

Intertempe [[Coleman Hawkins]] estis la „reĝo“"reĝo" je la tenorsaksofono, kaj post kiam Lester Young ŝanĝiĝis al tenorsaksofono, li evoluigis sur sia ĉefinstrumento stilon malan al tiu de Coleman, malpli kuraĝe elpaŝa kaj eksterema ol tiu de la kvin jarojn pipli aĝa Hawkins. Young intertempe transloĝixistransloĝiĝis post malfondado de la ''Original Blue Devils'' meze de [[1933]] al [[Kansasurbo]], kie li ludis kun la bando de [[Bennie Moten]]-George E. Lee, Clarence Love kaj [[Joe King Oliver|King Oliver]]. Li kaŭzis atenton dum [[spontankoncerto]]j decembron de 1933, en kiuj okazis muzika konkurso kun Coleman Hawkins de la bando de [[Fletcher Henderson]]. Post unua mallonga dungiteco en la ensemblo ''[[Count Basie]] and His Cherry Blossom Orchestra'' en 1934, post kiam li venis el la orkestro de Moten kaj ŝanĝis sian lokon kun Herschel Evans, kiu iris de Basie al Moten,<ref>Rainer Nolden: ''Count Basie. Sein Leben, seine Musik, seine Schallplatten'', collection Jazz, Oreos</ref> li forlasis la grupon en marto, por pretertempe anstataŭi Hawkins en la bando de Fletcher Henderson. Lia stilo, tute malsama ol tiu de Hawkins, trafis tamen je la bandanoj sur malmultan ŝaton, kaj li forlasis la bandon post kelkaj monatoj.

=== En la bando de Basie de (1934 ĝis -1940) ===

Jam baldaŭ Lester Young revenis al Kansasurbo (kiel ero de la bando de [[Andy Kirk]]), ekipita per letero de Fletcher Henderson, en kiu tiu certigis al ĉi tiu, ke li ne estas maldunginta lin. En [[1935]] li laboris [[liberprofesiulo|liberprofesie]] en Kansasurbo kaj Minnesota (i. a. en la bandoj de [[Boyd Atkins]] kaj Rook Ganz). En [[1936]] li denove estis membro de la ''[[Count Basie Orchestra|bandego de Count Basie]]''; diskoproducento [[John Hammond]] aŭskultis lin kaj produktis kun Young la [[9-an de oktobro]] [[1936]] sian unuan diskon; kvar pecojn, registritajn en [[Ĉikago]], kiam la bando havis dungitecon en „Grand Terrace“, kun Basie, trumpetisto Carl „Tatti“"Tatti" Smith, la ritmosekcio el [[Walter Page]] kaj [[Jo Jones]], samkiel kantisto [[Jimmy Rushing]]. Kiam la diskoj aperis ĉe [[Vocalion Records]] sub la nomo ''Jones-Smith Inc.'', evidentiĝis, ke temastemis pri nova speco de muziko. „Ekonomia"''Ekonomia, malpli estas pli“pli''", skribis [[Gunther Schuller]] multe pli poste.<ref>Donald Clarke: Billie Holiday. ''Wishing on the Moon. Eine Biographie'', Piper, München 1995, p. 156</ref> Precipe ''[[Oh, Lady Be Good!]]'' konatigis lin inter muzikistoj.

Tri monatojn poste la tuta ''[[Count Basie Orchestra]]'' sonregistris en [[Novjorko]] sian unuan kunsidon (dokumentitan suren ''The Original American Decca Recordings''), kaj rapide eksciis la tiama ĵazmondo, ke ekzistas nova maniero de la saksofonludado. [[Dexter Gordon]] priskribis ĉi tiun momenton: „Hawkins"''Hawkins vere estis farinta ĉion eblan kaj estis majstro sur sia saksofono, sed kiam aperis Prez, ni nur aŭskultis lin ni aŭskultis. Prez havis tute alian sonon, iun, kiun ni ĉiuj atendis; la unua, kiu vere rakontis historion sur la tenorsaksofono.“''"<ref> Vd. Leonard Feather</ref>.

La alveno de Lester Young en la bando de Basie en 1936 tempe paralelis kun kvinjara foresto de [[Coleman Hawkins]], kiu estis en [[Eŭropo]]. Tio estis grava faktoro porpro tio, ke Lester Young ricevis pli da kuraĝigo por siaj novigaj eksperimentoj, ol estus ebla, se Hawkins ankoraŭ altirus la tutan atenton de la usona ĵazmondo.

NunTiam li travivis la plej fruktodonan kaj feliĉan tempon de sia kariero. En la tiel nomataj „tenorbataloj“"tenorbataloj", Lester Young muzike luktis kunkontraŭ sia sambandano [[Herschel Evans]], kiu sekvis la tradicion de Hawkins kaj kiun Basie efektoplene kontraŭmetis al Young. Kiam Evans en [[1939]] subite mortis, Lester transprenis ties muzikan rolon en la bando. Ties morto skuis lin tiel, ke li ekdrinkis ege kaj ade. [[Jo Jones]] sin memoris: „Tiam"''tiam Lester tenis plej grandan respekton kaj admiron por Herschel Evans; kiam li mortis, estis ĝuste kvazaŭ mortus ĝemeloj. Li volis preni sian mantelon kaj forlasi la seĝon, sed la uloj portis lin reen''".“<ref>Vd. Leonard Feather</ref>

Ankaŭ liaj sonregistraĵoj kun malgrandaj ensembloj kiel ''[[Kansas City Six|Kansas City Six/Five]]'' (''Lester leaps in'' 1939) kaj aparte kun kantistino [[Billie Holiday]] famigis lin. Sian ŝercnomon „Prez“"Prez" (aŭ „Pres“"Pres"), kio signifas „prezidanto“"prezidanto", li ricevis de Billie Holiday, kiun li siaflanke ŝercnomis „Lady''Lady Day“Day''. Ekde kiam ili en [[1937]] komune surdiskigissurdiskiĝis, ekzistis intima amikeco inter la du, kiu malgraŭ pli longaj tempoj, en kiuj ili ne vidis sin reciproke, daŭris ĝis la morto de Young en [[1959]]. Signon de lia kreskanta famo montris la partopreno je la koncertoj de [[Benny Goodman]] en [[Carnegie Hall]] en la jaro [[1938]].

=== La militotempoMilitotempo ===

[[dosiero:Ray Bauduc, Herschel Evans, Bob Haggard, Eddie Miller, Lester Young, Matty Matlock, Howard Theatre, Washington D.C., ca. 1941.jpg|thumb|rightleft|290px|Lester Young kun [[Ray Bauduc]], [[Herschel Evans]], [[Bob Haggart]], [[Eddie Miller]], [[Matty Matlock]], en teatrejo Howard, Vaŝingtono, proks. 1941.<br/> Foto de [[William P. Gottlieb]].]]

En [[1940]] Lester Young forlasis la bandon de Basie. Lia rompiĝo kun [[Count Basie]] baziĝas en lia superstiĉo: Lili rifuzis kunlabori je sonregistrado vendredon, la 13-an. Poste li estris komence de [[1941]] mallongvivan grupon en la ĵazklubejo ''Kelly’s Stable'' ĉe la [[novjorko|novjorka]] 52-a Strato. Majon de 1941 li aliĝis kun sia frato, frapinstrumentisto [[Lee Young]], al sesopo, kun kiu li ludis en [[Los-Anĝeleso]] kaj septembron de 1942 en la klubejo ''[[Cafe Society]]'' en Novjorko. Malgraŭ ĉiu admiro kaj populareco, kiun li ĝuis, li ne sukcesis teni bandon trans pli longa tempospaco; li simple ne estis denaska bandestro. La partnereco kun lia frato finiĝis en [[1943]], kaj Lesteriom troviĝisironie – kia ironio! –Lester kielfariĝis gastmuzikisto en bando, kiun direktis la kapabla, sed ne grava tenorsaksofonisto [[Al Sears]].

Decembron de 1943 li re-eniris same abrupte, kiel li forlasis ĝin, en la bandon de Basie. Ĉi tiun duan fojon ilia kunlaboro ja ne estis tiel spektakla kiel ekde 1936 ĝis 1940, daŭris: tamen menciindas, ke tiu dua kunlaborado okazis dum la [[sonregistrada bojkoto]] (''(recording ban)'') de 1942/44;, protiel tioke ne ekzistas oficialaj surdiskigaĵoj el ĉi tiu tempo. En [[1944]] li unuafoje gajnis la voĉdonadojn de ''Down Beat'' kiel plej bona tenorsaksofonisto.

Duonan jaron poste – Lester Young denove estis forlasinta la bandon de Basie en 1944 – la [[usona terarmeo]] rekrutigis lin. Post la sonregistradoj por la mallonga muzikfilmo ''Jamming The Blues'' li estis laŭlitere forkondukata de la scenejo (li estis malatentinta plurajn rekrutigajn ordonojn) kaj rekrutigata, kiel ankaŭ la frapinstrumentisto de la bando, [[Jo Jones]]. Male al multaj aliaj famaj ĵazmuzikistoj (precipe blankulaj), oni ne permesis al li kunmuziki en armebando – pune porpro tio, ke nur FBI devis memorigi lin pri lia servodevo dum militotempoj. Anstataŭe li servis kiel ordinara infanteriano kaj devis helposervi en Fort McClelland ([[Alabamo]]) en arme-militista malsanulejo. La sentema Young nur malfacile povis alkutimiĝi al la vivo en la armeo – jam la devigan mallongan harfasonon li trovis humiliga. Pro drogokrimeto (oni trovis ĉe li [[mariĥuano]]n) kaj pro rasisma incidento kun majoro (kiu trovis dum la traserĉado de lia ŝranko bildon de la blankula fianĉino de Lester Young, de blankulino) la milita tribunalo kondamnis lin al kaptiteco je kvin jaroj, kio finfine estis ŝanĝita en unu jaron en la armea malliberejo Fort Gordon en [[Georgio]]. Armea psikiatro diagnozis lin kiel „konstitucia"konstitucia psikopato“psikopato", ĉar Young trovis neniel krima la konsumon de mariĥuano, kiu tiutempe estis vaste disvastigita ĉe muzikistoj el Nov-Orleano. La kondiĉoj en la punejo estis kruelaj, tamen li „rajtis“"rajtis" muziki dimanĉe antaŭ oficiroj. Ĉi tiuj travivaĵoj konsiderinde traŭmigis Lester-on Young, kiu havis senseman, preskaŭ infanecan humoron kaj neniam alkutimiĝis al la burĝaj normoj.<ref>Martin Kunzler: ''Jazz-Lexikon'', Rowohlt, Reinbek 1993, p. 1324</ref> Lia restado en la armea punejo instigis lin al sia komponaĵo ''D. B. Blues'' (D. B. estis mallongigo por „detention''detention barracks“barracks', t.e. punejo-kabanoj).

Kiam Lester Young post malhonesta eksigo fine de la jaro 1945 revenis en la ĵazsocieton de la novjorka [[Ĵazklubejoj de la 52-a Strato|52-a Strato]], la ĵazmondo estis jam fundamente ŝanĝiĝisŝanĝiĝinta : [[bibopo]] estis enmoda, kaj nova generacio de junaj tenorsaksofonistoj aŭskultis liajn diskojn kaj kajestis komenciskomencintaj absorbi ĝiajn muzikajn ideojn. Por siaj admirantoj kaj imitantoj Lester Young elspezis nur malmultan tempon: li preferis la [[ĉefstila ĵazo|ĉefstilan ĵazon]] kaj aŭskultis private ''[[fonmuziko]]n'' de [[Frank Sinatra]] aŭ [[Dick Haymes]]. Young komence havis grandajn problemojn orientiĝi muzike kaj persone en la civila vivo.

=== La sonregistradojSonregistradoj por „Aladdin“''Aladdin'' (1945–1947) ===

Post sia reveno en la ĵazmondetoĵazmondeton Lester Young iris al Sud-Kalifornio, kie li kontraktis pri surdiskigo kun Ed Mesner, posedanto de la malgranda [[diskeldonejo]] ''Philo Records'', poste alinomita ''[[Aladdin Records (Usono)|Aladdin Records]]''. Ĉi tiujn „Aladdin“"Aladdin"-kunsidojn produktis [[Leonard Feather]] de [[julio]] [[1945]] ĝis [[decembro]] [[1947]] (Enen [[1975]] [[Blue Note Records|Blue Note]] publikigis la sonregistraĵojn sub la titolo''[[The Complete Aladdin Recordings of Lester Young]]''). Tiuj ĉi sonregistraĵoj apartenas al la plej gravaj, kiujn faris Lester Young post liasia tempo en la bando de Basie. Dum ĉi tiu periodo Lester dispartigis sian tempon: unuflanke li prezentis sin ĉe la koncertoj de [[Jazz At The Philharmonic]] de [[Norman Granz]], kun kiu li longe flegis rilaton (Granz sonregistris LesteronLester Young por [[Mercury Records]] kaj liaj propraj diskeldonejoj [[Clef Records|Clef kaj Norgran]], poste [[Verve Records]]) kaj aliaflankealiflanke li prezentis sin en noktoklubejoj kaj surdiskigis kun propraj bandoj, al kiuj apartenos la juna [[bibopa]] pianisto [[Argonne Thornton]] (alinome [[Sadik Hakim]]), la basistoj [[Red Callender]] kaj [[Curly Russell]], la gitaristoj Fred Lacey, [[Chuck Wayne]], Nasir Bakaraat kaj la frapinstrumentistoj Henry Tucker kaj [[Roy Haynes]]. Decembron 1945 li ankaŭ faris sonregistraĵojn por Aladdin Records kun kantistino [[Helen Humes]], kiujn produktis Granz.

La unua kunsido je „Aladdin“"Aladdin" okazis decembron de 1945 kun malnova kolego el la bando de Basie, trombonisto [[Vic Dickenson]], kiu ekde 1940 ĝis 1941 estis ĉe Basie, kaj juna bibopa pianisto nome [[Dodo Marmarosa]]. En ĉi tiu tempo ekestis je malgranda ensemblo „brilaĵoj"''brilaĵoj de ĵazo“ĵazo''",<ref>Martin Kunzler: Jazz-Lexikon, Rowohlt, Reinbek 1993, p. 1324</ref> kiel la titoloj ''[[These Foolish Things (Remind Me of You)|These Foolish Things]]'', ''It’s Only A Paper Moon, Lover Come Back To Me, She’s Funny That Way, You’re Driving Me Crazy''. Post la kunsidoj ĉe „Aladdin“"Aladdin" en 1947 komencis la sana kaj artista pereo de Lester Young.

=== La malsupriĝoMalsupriĝo ===

Lester Young estis en Eŭropo pro la koncertoj de [[Jazz at the Philharmonic]] ĉiufoje printempon de 1952 kaj 1953. Jam ekde 1946<ref>Vd. Dave Gelly: akompanteksto pri ''The Complete Lester Young Studio Recordings'', (Verve, eld. 1999). Ekz. Lester Young sonregistris kun [[Nat King Cole]] kaj [[Buddy Rich]] por Grantz ''[[I Cover the Waterfront]]'' marton aŭ aprilon de 1946. Gi aperis kune kun „Jubilee"Jubilee shows“shows" de [[American Forces Network|Armed Forces Radio Service]]</ref> li surdiskigis kun [[Norman Granz]] por ties eldonejoj ''Clef'' kaj ''Norgran'', poste por [[Verve Records]].<ref>Detale dokumentite sur la ok-diska ''Complete Lester Young Studio Sessions on Verve''</ref> Ĝis 1958 [[Norman Granz]] sonregistris la tenorsaksofoniston, inter alie kun la trumpetistoj [[Roy Eldridge]] kaj [[Harry Sweets Edison]], la pianistoj [[Nat King Cole]], [[John Lewis (pianisto)|John Lewis]], [[Teddy Wilson]], [[Hank Jones]] kaj [[Oscar Peterson]], la gitaristoj [[Freddie Green]], [[Barney Kessel]], la basistoj [[John Ore]], [[Ray Brown]], la frapinstrumentistoj [[Buddy Rich]], [[Jo Jones]] kaj [[J. C. Heard]]. Ekestis tiutempe – laŭstile [[ĉeftendenca ĵazo]] – aro da brilaĵoj, pecoj kiel ''Up ’n’ Adam'' (en 1950, kun Nat Cole), ''Undercover Girl Blues'' (en 1951, kun John Lewis), ''Gigantic Blues'' (1956, kun [[Vic Dickenson]] kaj Roy Eldridge) kaj ''Prez’ Return'' (en 1956, kun [[Teddy Wilson]]) samkiel en 1952 la Norgran-dosko ''[[Lester Young with the Oscar Peterson Trio]]''.<ref>Vd.Kunzler p. 1325</ref>

== Liaj komponaĵojKomponaĵoj ==

La komponaĵoj de Lester Young plej ofte estas variaĵoj, kiuj baziĝas sur la popularaj normkantoj de la ''[[Great American Songbook]]'', popularaj en la [[1930-aj jaroj]], aŭ sur delonge establiĝintaj akordsinsekvoj, kiel ekz. la bluso ''D. B. Blues'' laŭ la formo 12-12-8-12, kiu baziĝas sur ''[[I Got Rhythm]]''. ''Lester Blows Again'' uzas la tiam ofte uzatajn harmoniajn fundamentojn de ''[[Honeysuckle Rose]]''.<ref>Vd. Leonard Feather</ref> Gravaj komponaĵoj estas ''Easy Does It, Movin’ With Lester, Lester Blows Again, Lester Leaps In, Lester Smooths Out, Up’N’Adam, Neenah, Undercover Girl Blues, Lester Swings, Ad Lib Blues'' (Young/Oscar Peterson), ''Waldorf Blues, Jumpin’ with [[Symphony Sid]], Rocka-Bye-Basie'' (kun [[Shad Collins]], [[Count Basie]]), ''Taxi War Dance, Tickle Toe''.

:*"''Se al oni plene klariĝis, ke la originaleco de Lester Young estas neelĉerpebla, tiam oni komprenis, kial li estas aparta grandiozulo. neniam enŝteliĝas fuŝo; oni travivas elstaran soloiston, al kiu neniam mankas ideoj, kiu neniam ŝtelas ion de alia: absolute memstara persono.''" <small>[[Boris Vian]] <ref>Kritiko pri la disko ''Lover Come back To me / It’s Only a Paper Moon''</ref></small>

En [[1959]] Lester Young estis postmorte elektita en la [[American Jazz Hall of Fame]]. Dum enketo de [[Leonard Feather]] inter 101 gravaj muzikistoj en 1956 pri iliaj „ĉiama"ĉiama favorito“favorito" absoluta plimulto de ili nomis – eĉ antaŭ Hawkins kaj [[Stan Getz]] – Lesteron Young.<ref>Vd. Martin Kunzler </ref>

== Liaj sonregistraĵojSonregistraĵoj ==

Dum prezentado por la televidserio ''The Sound Of Jazz'' de [[Billie Holiday]] ĉe [[Columbia Broadcasting System|CBS]] la [[8-an de decembro]] [[1957]] Lester Young, [[Gerry Mulligan]], [[Doc Cheatham]], [[Ben Webster]], [[Mal Waldron]] [[Milt Hinton]]. [[Osie Johnson]] kaj [[Danny Barker]] akompanas la kantistinon je la peco ''[[Fine and Mellow]]''. Impresas la mallonga eltranĉaĵo, kiam Holliday dum la soloo de Lester Young ridetas en sin.<ref>Vd. Donald Clarke, p. 486</ref>

Dekminuta filmeto de Gjön Mili (je kiu kunlaboris Norman Granz kiel konsilanto) ''Jammin the blues'' de 1944 montras LesteronLester Young dum improvizadkunsido kun [[Illinois Jacquet]], [[Sweets Edison]], [[Barney Kessel]], [[Red Callender]], [[Sidney Catlett]], [[Jo Jones]].

Lia ununura kantoregistraĵo okazis kadre de la koncertaro [[Jazz at the Philharmonic]] la [[28-an de novembro1952novembro]] [[1952]] (''It takes two to Tango''), kaj publikiĝis tamen nur en la [[1980-aj jaroj]]. Granz origine volis, ke Young prezentu tiun dum koncerto. Young tamen ne volis aperigi ĝin kaj pro tio enplektis kelkajn maldecajn frazojn.<ref>Vd. Dave Gelly, p. 120</ref>

== LigojEksteraj eksterenligiloj ==