Tria fluo: Malsamoj inter versioj

''„Se la ekira eŭforio de tria fluo jam malfortiĝis en la sesdekaj jaroj, tiam ĉefe pro du kaŭzoj: Unuaflanke restis disputata, kiel do nun estu formenda la plej konsekvence tiu ligo de ĵazo kaj pionira klasika muziko ... aliaflanke la komenca [[libera ĵazo]] surmontris alternativajn vojojn al malfermado de la rigidiĝintaj ritmaj, harmoniaj kaj formaj skemoj, kiuj al multaj ĵazaŭskultantoj ŝajnis esti pli evidentaj kaj logikaj ol la triafluaj partituroj riproĉitaj kiel „cerbecaj“ kaj „konstruitaj““.''<ref name="Wil">[[Peter Niklas Wilson]], Grundbegriffe der Neuen Musik und des Jazz. En: Franz Xaver Ohnesorg: Die Befreiung der Musik - Ein Einführung in die Musik des 20. Jahrhunderts, Bergisch-Gladbach, Gustav Lübbe Verlag, 1994, p. 337 -361</ref>

Muzikistoj kiel Anthony Braxton aŭ [[Frank Zappa]] restis tamen forte influitaj en siaj kompoziciaj verkadoj, trovis tamen proprajn solvoproponojn. ''„En la okdekaj jaroj tamen, kiam la libera ĵazo siaflanke montris aperaĵojn de eluziĝo, la ideo de tria fluo estis denove reekprenata de nova generacio en ĵazo kaj klasikmuziko.“'' <ref name="Wil"/>Pli junaj muzikistoj kiel James Newton, Anthony Davis aŭ Franz Koglmann same kiel spertaj muzikistoj kiel [[Allan Botschinsky]] denove ekprenis la defion.

 

== Vidu ankaŭ ==