|
Privat lernis Esperanton komune kun sia samlernejano [[Hector Hodler]] en 1903. En la sama jaro ili fondis la gazeton ''[[Juna Esperantisto]].'' En 1905 li kiel 16-jara junulo partoprenis la [[UK 1905|1-an Universalan Kongreson]] en [[Boulogne-sur-Mer]], kien li piede pilgrimis kaj kie li kun matura elokventeco parolis.
Privat en la [[Parizo|Pariza]] universitato studis lingvosciencon[[lingvoscienco]]n kaj historion[[historio]]n. Meritas specialan atenton liaj libroj franclingvaj pri historio kaj psikologio de popoloj. Privat prezidis internaciajn komitatojn kaj konferencojn por la liberigo de subpremitaj nacioj. Li estis pioniro de la popolklerigo kaj de la [[kooperativo|kooperativa]] sistemo en Svislando. Tiu meritplena vivo estas organisme traplektita de Esperanto-rilatoj.
En 1907 kaj 1908 li faris longajn propagandvojaĝojn tra Usono, Anglujo kaj Francujo, en 1911 en Ruslando kaj Mez-Eŭropo.
Krome li de 1921 ĝis 1928 estis prezidanto de [[Svisa Esperanto-Societo]].
Per siaj verkoj ''[[Historio de la lingvo Esperanto (Privat)|Historio de la lingvo Esperanto]]'' [(duvoluma]) kaj ''[[Vivo de Zamenhof]]'' li fariĝis unu el la plej gravaj historiistoj de Esperanto.
Li verkis filologian studon ''[[Esprimo de sentoj en Esperanto]]'', estas aŭtoro de ''[[Ginevra]]'' kaj de poemaro ''[[Tra l' silento]]''. AnkaŭAldone li aktivis sur pedagogia kampo kiel aŭtoro de la populara legolibro ''Karlo'' kaj bonegade la ''Kursa lernolibro''.
Pri sia spirituala vivo, Edmond Privat frekventis la [[Kvakerismo|Religian Societon de la Amikoj (Kvakeroj)]], konatan porpro sia pacismo kaj sendogmeco. Li estis akceptita kiel ano de tiu Societo, ekde 1936. EnAnkaŭ en tiu religia societo ankaŭ, Edmond Privat estis fame konata. EstasEstis kun tiuj kvakeroj, ke Edmond Privat organizis iun prelegon de [[Mahatma Gandhi,|Gandhi]] en Laŭzano, en 1931. Poste, kiam [[Mahatma Gandhi|Gandhi]] reiris al sia lando, Edmond Privat kaj [[Yvonne Bouvier]] vojaĝis kun li sur la ŝipo. Li pasis plurajplurajn monatojmonatojn en Indio[[Hindujo]].
Tiuj travivaĵoj estas la temo de lia franclingva libro "Aŭ Indes avec Gandhi" ("En Indio, kun Gandhi"). Al [[Mahatma Gandhi|Gandhi]] kaj [[Nehru]] ligis lin ne nur admiro sed ankaŭ persona amikeco.
Dum la jaroj 1923- ĝis 1926 Privat estis honora konsilanto kaj vicdelegito de [[Irano]] ĉe la tiama [[Ligo de Nacioj]]. Li prezentis Esperanton krom al la tiama Ligo de Nacioj ankaŭ al la [[Internacia Labor-Oficejo]] kaj al la [[Universala Telegrafa Unuiĝo]]. Li estis brila organizanto, aranĝis plurajn internaciajn konferencojn, kiel pri instruado de Esperanto en [[Ĝenevo]] (1922), [[Komerca kaj Turisma Konferenco|Komercan kaj Turisman Konferencon]] en [[Venecio]] (1923), [[Internacia Radio-Konferenco|Internacian Radio-Konferencon]] en [[Ĝenovo]] (1924), [[Konferenco de Komerco kaj Industrio|Konferencon de Komerco kaj Industrio]] en [[Parizo]] (1925), [[Konferenco Paco per lernejo|Konferencon Paco per lernejo]] en [[Prago]] (1927), kie Esperanto estis sola oficiala traduklingvo. Aparteninte al la plej elokventaj oratoroj li ricevis post morto de Zamenhof oficon fari ĉiujare la tradician kongresan paroladon ĉe la solena inaŭgura kunveno.
Edmond Privat, kvankam ĵurnalisto por socialisma gazeto ''La sentinelo,'' ne aliĝis al SAT, la organizo por maldekstruloj.
Unu el la grandaj meritoj de Edmond Privat estis la enkonduko en 1946 de esperantlingvaj elsendoj ĉe Svisa KurtondaMallongonda Radio (poste nomata [[Svisa Radio Internacia]]). Tiujn elsendojn li mem realigis ĝis sia morto en 1962, depostpost kiam la laboron daŭrigis [[Claude Gacond]] dum 30 jaroj, ĝis la ĉeso de la esperantaj elsendoj de [[Svisa Radio Internacia|SRI]] en 1992.
==Aliaj agadoj==
| 