Wes Montgomery: Malsamoj inter versioj

 

Post 1964, kiam [[Orrin Keepnews]] rezignis la eldonejon Riverside,<ref>Alternativaj kaj aliaj nepublikigitaj sonregistraĵoj de la fazo ĉe Riverside pli malfrue aperis ĉe eldonejo Milestone</ref> Wes Montgomery tenis kontrakton kun [[Verve Records]]. En 1965 li koncertvojaĝis en Eŭropo, prezentis en la londona ĵazklubejo ''[[Ronnie Scott#Ronnie Scott’s Jazz Club|Ronnie Scott’s]]'' kaj muzikis kun Johnny Griffin kaj Harold Mabern en Parizo. Sur la unua albumo ĉe Verve ties [[muzikproduktisto]] [[Creed Taylor]] metis Montgomerion en [[bandego|bandegan]] medion kun apompanantoj kiel [[Jerome Richardson]], [[Jimmy Cleveland]], [[Urbie Green]], Quentin Jackson aŭ [[Clark Terry]]; post tio ekestis rapida sinsekvo da sep albumoj kun bandetoj, bandegoj kaj arĉinstrumentoj, sur kiuj la orkestroj de [[Oliver Nelson]], [[Claus Ogerman]] aŭ Don Sebesky akompanis la gitariston. Iliaj aranĝaĵoj kreis, anticipe [[glata ĵazo|glatan ĵazon]], tre popularan ĵazon el instrumentaj versioj de tiam tre aktualaj furorkantoj kiel ''California Dreamin’'', ''Golden Earrings'' aŭ ''Goin’ Out of My Head'', kiu ricevis [[Grammy|Gremion]]. Tiel Wes Montgomery fariĝis „modela ekzemplo por la surmerkatigo, al kiu tiom da ĵazmuzikistoj estas submetitaj. Creed Taylor produktis lin laŭ la vidpunkto de vendebleco kaj al li“ – kio ja laŭ recenzisto Gary Giddins estus la minimuma – „eĉ ne permesis, muziki sur ĉiu tria aŭ kvara disko tian muzikon, kiu estis lia vera korafero.“<ref>Kiel iaspeca kompenso al ĵazgitaristo Montgomery estas rigardenda la bonega kompilaĵo ''Impressions – The Jazz Sides'' de Verve Records, jen la recenzo de Cook kaj Morton</ref> En 1962 Wes Montgomery diris en intervjuo kun [[Newsweek]]: „Mi konas la melodion, vi konas ĝin ankaŭ. Kial mi ludu ĝin?“ Kaj je la fino de sia vivo li esprimis: „Mi estas deprimita pri mia ludo ...“<ref>cit. laŭ J.-E. Behrendt / Günther Huesmann, p. 392</ref>

 

== Diskoj ==