Mekitarista kongregacio: Malsamoj inter versioj
| [nekontrolita versio] | [nekontrolita versio] |
Enhavo forigita Enhavo aldonita
Rdelre (diskuto | kontribuoj) |
Rdelre (diskuto | kontribuoj) |
||
Linio 16:
En [[1700]] li reiris al Istanbulo kaj komencis kun deko da amikoj vivon de komunuma preĝo. Li ankaŭ ekeldonis kelkajn religiajn librojn.
=== La mekitarista ordeno sub la fondinto ===
Linio 27 ⟶ 25:
En [[1717]] la [[Senato]] de la Venecia respubliko donacis al la Mekitarista Kongregacio la tre malgranda insulo de [[San Lazzaro degli Armeni|San Lazzaro]], kie estis malnova preĝejo kaj aliaj konstruaĵoj en malbona stato.
Mekitar mortis en Venecio la [[27-an de aprilo]] de [[1749]], lasante solidan heredaĵon religian kaj kulturan en la manoj de sia posteulo Stepanos Melkonian (1749-1800), kiu en [[1789]] kompletigis la plurlingvan presejon en San Lazzaro, tre gravan por la presado de armenaj libroj.<ref name=VSi>{{Citaĵo el la reto|url=http://www.veneziasi.it/it/chiese-venezia/monastero-mechitarista-san-lazzaro-armeni.html|titolo=Monastero Mechitarista di San Lazzaro degli Armeni|lingvo=it|alirdato=2016-05-02}}</ref>
=== Posta historio de la mekitarista ordeno ===
Sekvante la ekzemplon de ĝia fondisto, la mekitarista ordeno distingiĝis en la laboro de malkovro, studo, traduko kaj publikigo de antikvaj armenaj skriboj, traduko al la armena lingvo de gravaj doumnentoj kaj verkoj de la klasika epopo kaj de tiu kristana. La laboro el tiu antikva lingvo ebligis la knon de grava kaj riĉa literaturo.
La monaĥa komunumo, tamen, estis skuita de peza ena konflikto kiu fariĝis disigon en [[1772]]: monaĥa parto restis en Venecio, dum alia translokiĝus al [[Triesto]], kie ekĝuis je simpatio de lokanoj kaj aŭstaj de la aŭstraj aŭtoritatoj; sekeve tiuj ĉi trovis eĉ pli taŭgan sitemadon en Vieno kie ankorax hodiaŭ ili efike produktas.La du branĉoj de la ordeno rekreis la motivojn de la kuna laboro kaj fakte kunigite kunlaboras.▼
▲La monaĥa komunumo, tamen, estis skuita de peza ena konflikto kiu fariĝis disigon en [[1772]]:
En [[2000]] la du braĉoj retrovis ankaŭ la motivojn de la reunuiĝo kaj fakte fariĝis denove unika ordeno, kaj en [[2002]], la ordeno nombris 10 monaĥejojn kaj 35 religiuloj kies 28 [[presbitero]].<ref>''Annuario pontificio per l'anno 2007'', [[Libreria editrice vaticana]], [[Città del Vaticano]], [[2007]]. p. 1458. ISBN 978-88-209-7908-9.</ref>▼
▲En [[2000]] la du braĉoj retrovis ankaŭ la motivojn de la reunuiĝo kaj fakte fariĝis denove unika ordeno, kaj en [[2002]], la ordeno nombris 10 monaĥejojn kaj 35 religiuloj
== Notoj kaj Bibliografio ==
| |||