Johannes Ewald: Malsamoj inter versioj

Post la morto de la severa kaj [[pietismo|pietisma]] patro, kiu estis predikisto, Ewaldl venis 11-jaraĝa al [[Schleswig]]. La malliberecon en la tiea lernejo katedrala li volis fuĝi esperante povi vivi kiel [[Robinsono Kruso]] sur malenloĝata insulo. Rehejmentransportite li denove fuĝis en la aĝo de 15 jaroj je [[prusio|prusiaj]] armeservoj por gajni per honoro kaj bonstato la manon de la amatino Arendse Hulegård. Baldaŭ poste li dezertis je la [[aŭstrioaŭstra imperio|aŭstra]] armeo kie li iĝis tamburisto kaj kaporalo kaj eĉ partoprenis kelkajn batalojn inter 1759 kaj 1760 antaŭ reiro Kopenhagon. Tie ene de tre malmulte da tempo li finstudis teologion kaj ekzameniĝis. La espero gajni la favoron de Arendse malrealiĝis tiel ke Ewald pli kaj pli ĉagreniĝis kaj ekdiboĉis kaj malsaniĝis. Lia poeta talento tamen (aŭ pro tio?) ekfloris splende.

La lastajn vivojarojn li pasigis bone danke al la apogo de la kortegano [[Adam Gottlob Moltke]], al kiu li dediĉis tre belan odon. Post longa malsano li mortis; ankoraŭ sur la mortolito li verkis la belegan kanton »Zur Hilfe, Held von Golgatha« dichtend. Ke Ewald, [[romantikismo|romantikulo]] frua donacis al la dana poeziarto kaj al nova stilo dignan emancipiĝon (kion oni sentis bone ĉe [[Adam Oehlenschläger]]) atestatas la poemo »Ewalds Grab« de lia dankema posteulo. Membiografion sinceran kaj ironian Ewald verkis ankaŭ (ĝi restis nefinita): »J. Ewalds Levnet og Meninger« gegeben. La plej bonan fruan eldonon de la ewaldaĵoj prizorgis Liebenberg (Kopenhago 1850–55, 8 vol.); biografioj konatas de Molbech (1831), M. Hammerich (3-a eldono, 1888), A. D. Jörgensen (1888).