Vanikoro
Vanikoro estas suda insulo de la insularo Santakruzaj insuloj, la plej orienta parto de Salomonoj, en Pacifiko.
| Vanikoro | ||
|---|---|---|
 Vanikoro, rigardo al sudokcidento en direkto de Mt. Banie, marto 2004 | ||
| insulo | ||
| Situo | Pacifiko | |
| Insularo | Santakruzaj insuloj | |
| Geografia situo | 11° 37′ S, 166° 58′ O (mapo)-11.616666666667166.96666666667923Koordinatoj: 11° 37′ S, 166° 58′ O (mapo) | |
| ||
|
| ||
| Longo | 23,4 km | |
| Larĝo | 13,6 km | |
| Areo | 173,2 km² | |
| Plej alta loko | 923 SB-TE Ŝablono:Alto/nekonata rilato | |
| Ŝtato |  Salomonoj
| |
| Loĝantaro | 900 5,2 loĝ./km² | |
| Ĉefa loko | Puma | |
| ||
 NASA-bildo de Vanikoro | ||
Geografio redakti
Vanikoro konsistas el du insuloj :
La kulmina pinto, la monteto Banie estas malnova vulkano.
Loĝantaro redakti
La loĝantaro de Vanikoro konsistas el ĉirkaŭ 800 personoj. Ĝi konsistas plejparte el melanezianoj (ĉirkaŭ 500), unuaj loĝantoj de la insulo, kaj el eta loĝantaro de polineziaj kolonianoj (ĉirkaŭ 300), alvenintaj de la najbara insulo Tikopia dum la lastaj jarcentoj.
Lingvoj redakti
Dum la polinezianoj ekloĝintaj sur Vanikoro parolas polinezian lingvon (la tikopia lingvo), estas tri melaneziaj lingvoj sur Vanikoro. La teanua estas parolata de 500 personoj. La du aliaj praaj lingvoj de Vanikoro, la lovona kaj la tanema, estas malaperontaj: ili estas respektive konataj nur de kvar aŭ kvin personoj maljunaj kaj disaj sur la insulo, kaj kiu de nun parolas la teanuan. Tiuj tri lingvoj apartenas al la oceania branĉo de la aŭstronezia familio.
Historio redakti
Proksime de Vanikoro la ŝipoj de la ekspedicio de La Pérouse rompiĝis en 1788. Peter Dillon tie retrovis spurojn kaj atestojn de la ŝiprompiĝoj en 1826. En 2005, la ŝipruinoj de la Boussole kaj l'Astrolabe, la du ŝipoj de La Pérouse tie estis nekontesteble identigitaj, same kiel la spuroj de surgrunda kampadejo loĝata dum pluraj jaroj.
Ekonomio redakti
La ĉefaj ekonomifontoj estas la eksportado de fiŝoj, konstruligno, kopro, palmoleo, kakao kaj konkoj.
