Gandari
Gandari (en Sanskrito: गांधारी, laŭvorte "junulino el Gandaro") estas elstara rolulo de la hindia eposo Mahabarato. Ŝi estis princino de Gandaro kaj edzino de Dritaraŝtro, la blinda reĝo de Hastinapuro, kaj la patrino de cent filoj kaj unu filino. Ĉi tiuj filoj estis konataj kiel kaŭravoj.[1] Durĝodano kaj Duŝasano estis iliaj unuaj filoj. Gandari uzis okulvindaĵojn por senti la doloron kiun ŝia edzo sentas. Ŝia frato Ŝakuno koleriĝis pro tio kaj ĵuris venĝi ŝin kontraŭ la kurua familio. Unu tagon, kiam Panduo ripozis en la arbaro, li aŭdis sonon de sovaĝa besto. Li pafis sagon en la direkto de la sono. Tamen la sago atingis la saĝulon Kindamo, kiu malbenis lin dirante, ke se li okupiĝus pri amorado, li mortus. Tial, Panduo retiriĝis al la arbaro kun siaj du edzinoj, kaj lia frato Dritaraŝtro regis poste, malgraŭ sia blindeco.
| Gandari | |
|---|---|
| |
| fikcia homo | |
| Verko | Mahabarato |
| Informoj | |
| Sekso | ina |
| Edzo/Edzino | Dritaraŝtro |
| Infanoj | Durjodano • Duŝasano • Vikarno • Duhsala |
Notoj redakti
- ↑ Ganguli, Kisari Mohan. The Mahabharata of Krishna-Dwaipayana Vyasa Tradukita en anglan prozon fare de Kisari Mohan Ganguli. N.p.: n.p., n.d. Web.