Malkontinuo de Mohorovičić
La malkontinuo de Mohorovičić (mallongite Moho) estas la limo inter la terkrusto kaj la supera termantelo. Ĉar la oceana terkrusto havas averaĝan dikecon de 6 km, kaj la kontinenta terkrusto, de 35 ĝis 75 km (pleja dikaĵo estas sub plej altaj montoj), la profundo de la Moho varias konsekvence.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/58/Slice_earth.svg/300px-Slice_earth.svg.png)
Tiu malkontinuo estis malkovrata de la kroata sismologo Andrija Mohorovičić en 1909. Ĝi manifestiĝas per plirapidiĝo de la tertremaj ondoj, la rapideco de la P-ondoj pasas de 7 al 8 km/s. La kialo de tiu plirapideco estas ecaj ŝanĝoj de la propaga medio, estiganta refrakton: la kontinenta krusto konsistas ĉefe el granitoj, la oceana krusto el bazalto, dum la termantelo konsistas el peridotito. Estas do fizika-kemia malkontinuo.
En la 1960-aj jaroj kaj 1960-aj jaroj, estis planitaj pluraj boradoj por atingi la Mohon:
- La Mohole, en 1961, esti provo bori en Atlantika Oceano apud Insulo Guadalupe en Meksiko; la puto atingis profundon de 183 m, sub 3 500 m de akvo. La operacio estis rezignita en 1966.
- La borado sg3, inter la 24-a de majo 1970 kaj 1989 en Rusio, en la Kola duoninsulo, atingis profundon de 12 262 m.