Póvoa de Lanhoso

Ĝemelurboj
	Neuves-Maisons vd

Póvoa de Lanhoso
urbo de Portugalo (1292 (Gregoria)–); municipo de Portugalio vd
Flago	Blazono
Administrado
Ĝemelurboj
	Neuves-Maisons vd
Poŝtkodo	4830
En TTT	Oficiala retejo [+]
Demografio
Loĝantaro	21 886 (2011) [+]
Loĝdenso	163 loĝ./km²
Geografio
Geografia situo	41° 34′ N, 8° 16′ U (mapo)41.566666666667-8.2666666666667Koordinatoj: 41° 34′ N, 8° 16′ U (mapo) [+]
Areo	134,65 km² (13 465 ha) [+]
	Póvoa de Lanhoso (Portugalio)
	Situo de Póvoa de Lanhoso
Alia projekto
	Vikimedia Komunejo Póvoa de Lanhoso [+]
	v • d • r

Póvoa de Lanhoso estas portugala urbeto en la subregiono Ave, apartenanta al la Norda regiono en la centro de la Distrikto Braga, kun ĉirkaŭ 5 623 loĝantoj (2021).

Ĝi estas sidejo de la municipo Póvoa de Lanhoso kun 134,65 km² kaj 21 787 loĝantoj (2021), subdividita en 22 fregezioj. La municipo limas norde kun Amares, oriente kun Vieira do Minho, sude kun Fafe kaj kun Guimarães kaj okcidente kun Braga.

La punkto plej alta de la municipo estas en la Alto São Mamede, je 743 metroj de altitudo, en la fregezio Frades.

Historio

Kastelo de Lanhoso.

Arkeologiaj restaĵoj pri la origino de la loĝado de tiu tero kondukas al Neolitiko, al Bronzepoko kaj al Ferepoko. Menhiroj, mamoas, rokgravuraĵoj, neolitikaj nekropoloj, romiaj setlejoj, kastrumoj, krom tre diversaj iloj el koto, fero kaj aliaj metaloj, estas atestiloj de la homa loĝado en la regiono. Ankaŭ la Romia Imperio lasis restaĵojn.

Ĉe la alirejo al enorma granita rokego, dur kiu estas la kastelo de Lanhoso, estas kastrumo, kiu poste estis okupita de romianoj, sed kiu datiĝas el la Kuprepoko. Suevoj, islamanoj kaj aliaj historiaj popolmigroj okazis kaj ŝanĝis la homan aspekton de la areo, eĉ ĝis la moderna epoko, en la komenco de la 19-a jarcento, okaze de la francaj invadoj.

La kastelo de Lanhoso havas altan historian valoron, kaj la loko kie laŭlegende D. Afonso Henriques kaptis sian patrinon, Dona Teresa. La reĝo D. Denizo la 1-a aprobis foruon por Terras de Lanhoso la 25an de Setembro 1292, kaj la foruon renovigis la reĝo D. Manuelo la 1-a en la 4a de Januaro 1514.

Tiuloke printempe 1846 startis popola revolucio nomita de Maria da Fonte, el malakcepto de nova leĝo kiu malpermesis pro santialoj enterigon de mortintoj ene de preĝejoj, kaj ankaŭ malakcepto de rekrutado; la ribelo etendiĝis al aliaj lokoj de la lando, kaj rezultis en ŝanĝoj de registaroj, ĉiam ene de la sektoroj de liberaloj.

Laŭlonge de la 20-a jarcento la loĝantaro malrapide kreskis el 17 000 en la jarcentkomenco ĝis nunaj 21 000.