Soŭto-Banko
Soŭto-banko (Casa Souto) estis brazila financa institucio de la 19a jarcento. En la 1850-aj jaroj, dum la prosperfazo de la kafkomerco, iuj bankaj domoj prosperis en Rio-de-Janejro. Souto & Cia, kiu nomiĝis Casa Souto, estis la plej grava el ili.
| Soŭto-Banko | ||
|---|---|---|
| negoco vd | ||
| Dum | nekonata - nekonata/nuntempe | |
| Lando | Brazilo | |
Fonto redakti
Ĝi estis fondita de la portugalo Antonio José Alves Souto, kiu laboris dum jaroj ĉe la Kortumo kiel peranto de valorpaperoj kaj aliaj valoroj, havis titolon de nobelo kaj ĝuis grandan prestiĝon kun la portugala kolonio Rio-de-Ĵanejro, eĉ okupante la postenon de prezidanto de Beneficência Portuguesa.
La preferata kliento de bankaj domoj estis tiu, kies kreditpostulo ne povis esti kontentigita per rektaj pruntoj de Banco do Brasil, aŭ privataj komercaj bankoj. La kreditoferto de ĉi tiuj bankaj domoj konsistis ne nur el deponaĵoj faritaj de la publiko, sed ankaŭ pruntoj akiritaj de privataj bankoj kaj de Banco do Brasil. Parto de la profitoj de ĉi tiuj establoj venis de triangulaj operacioj, tio estas de la diferencoj inter la valoroj de rabataj impostoj pagitaj de bankaj domoj al komercaj bankoj kaj la altaj interezaj impostoj ŝargitaj al prunteprenantoj.
Krizo redakti
En 1857, la kafekonomio eniris en krizon, kun akraj malkreskoj je eksportaĵoj kaj en la valoroj de kafaj prezoj sur la monda merkato. En la mezo de la ekonomia malhaŭso, la Imperia registaro forigis ministron Bernardo de Sousa Franco de la fiska oficejo kaj praktikis la metalistajn principojn per la promulgo de la Leĝo 1.083, de la 22a de aŭgusto 1860.
La nova leĝaro limigis monan likvidecon per tio, ke neniu privata banko povu elsendi kuponojn, ĝis ĝi povos repagi ilin en oro. Nur Banko do Brazilo kaj ĝiaj filioj havis ĉi tiun rajtigon, kio montras, ke ne povante forigi plurecon, la Registaro celis embarasi ĝin. La "Leĝo de Entraves" (baroj-leĝo) skuis la bankan sistemon en Rio. Banco Comercial e Agrícola kaj Banco Rural e Hipotecário perdis siajn emisiajn rajtojn kaj Banco Comercial e Agrícola, fondita dum la administrado de Bernardo de Sousa Franco, estis likvidita. Estis akra malpliiĝo de likvideco, sekvita de altaj kvotoj de interezoj kaj bankroto de bankaj domoj. [1]
Banco do Brasil provis interveni en la krizo kaj donis pruntojn Soŭto-banko (Casa Souto), kiu amasigis ŝuldon de 22 mil rejsoj, kiu respondis al duono de la kapitalo de Banco do Brasil, superante la limojn de la teknike ebla helpo.
Matene de la 10-a de septembro 1864, Alves Souto konsultis direktoron de Banco do Brasil, por akiri pliajn 900 rejsojn. La respondo estis, ke ĝi estas nepraktikebla, kaj estus pli bone, se Soŭto-banko finus sian agadon. La novaĵoj disvastiĝis kaj Banco do Brasil estis rigardata kiel respondeca pri la kataklismo. Malordo kaj agitado daŭris unu semajnon. En la 17-a de septembro, la Imperia Registaro dekretis 60-tagan suspendon de ĉiuj pagdatoj, plilongigante ilin por egala periodo. Krome ĝi donis devigan direkton al la monbiletoj eldonitaj de Banco do Brasil, evitante kaskadajn bankrotojn, trankviligante la financan merkaton kaj permesante la sekvan reakiron de la ekonomio.
Konsekvencoj redakti
La ĉefaj konsekvencoj de Casa Souto estis la bankrotoj kaj konkordatoj okazintaj en la placo de Rio-de-Ĵanejro ĝis la fino de marto de 1865. Ankaŭ falis la komerca movado, falis la kurzo kaj la domvaloroj, malpliiĝo de la akciaj prezoj de kompanioj, inkluzive de akcioj de Banco do Brasil, kresko de la prezo de ormoneroj kaj eksterordinara kresko de fiducia cirkulado.
Vidu ankaŭ redakti
- Listo de ekonomiaj krizoj en Brazilo
Notoj redakti
- ↑ Arkivita kopio. Arkivita el la originalo je 2016-03-03. Alirita 2021-03-09.