Ĉemmin (romano)

Ĉemmin, literumita ankaŭ Chemmeen (Salikok-sezono; malajala: ചെമ്മീൻ) estas fama romano de barata verkisto Thakazhi Sivasankara Pillai kompletigita en 1956. La libro ricevis la Premion de la Barata Akademio de Literaturo (1957), memstare aljuĝita fare de la Prezidento de Barato. Ĉemmin estas tragedia amrakonto inter Karuthamma kaj Parikutti.

ചെമ്മീന്‍
literatura verko
Aŭtoroj
Aŭtoro	Thakazhi Sivasankara Pillai
Lingvoj
Lingvo	malajala lingvo
Eldonado
Eldondato	1956
Eldonejo	DC Books
Ĝenro	amafera fikcio
Honorigoj	Sahitya Akademi Award in Malayalam

Tiu ĉi romano estas inkludita en la Unesko-Kolekto de Reprezentaj Verkoj.

Roluloj

• Ĉembankunju estas senkompata fiŝkaptisto, patro de Karuthamma.
• Ĉakki estas la edzino de maljuna Ĉembankunju.
• Parikutti estas la filo de islama fiŝ- kaj salikok-komercisto kiu enamiĝas al Karuthamma kaj poste mortigas sin por esti kune en la postvivo.
• Karuthamma, filino de Ĉembankunju, enamiĝis al Parikutti sed devis geedziĝi kun la fiŝkaptisto Palani.
• Palani, edzo de Karuthamma.
• Panĉami, la dua filino de Ĉembankunju.

Intrigo

La nura celo de Ĉembankunju en la vivo estas posedi boaton kaj fiŝreton. Li finfine sukcesas aĉeti ambaŭ kun la helpo de Parikutti, juna islama komercisto, kondiĉe, ke la fiŝo transportita per la boato estos vendita al li. La bela filino de Ĉembankunju, Karuthamma, kaj Parikutti amas unu la alian. La patrino de Karuthamma, Ĉakki, scias pri ĝi kaj memorigas sian filinon pri la vivo kiun ili gvidas ene de la limoj de strikta socia tradicio. Karuthamma oferas ŝian amon por Parikutti sed ŝi geedziĝas kun Palani, orfo malkovrita fare de Ĉembankunju en la kurso de unu el liaj fiŝkaptaj ekspedicioj. Sekvante la geedziĝon, Karuthamma akompanas ŝian edzon al lia vilaĝo, malgraŭ la subita malsano de ŝia patrino kaj la ripetaj petoj de ŝia patro resti. En lia kolerego, Ĉembankunju malakceptas ŝin. Dum akirado de boato kaj reto kaj poste aldonado de unu pli, Ĉembankunju iĝas pli avida kaj senkora. Kun lia malhonesteco, li movas Parikutti al bankroto. Post la morto de lia edzino, Chembankunju geedziĝas kun Pappikunju, la vidvino de la viro de kiu li aĉetis sian unuan boaton. Panchami, la pli juna filino de Ĉembankunju, forlasas hejmon por aliĝi al Karuthamma, je alveno de ŝia vicpatrino. Dume, Karuthamma klopodis esti bona edzino kaj patrino. Sed skandalo pri ŝia malnova amo por Parikutti disvastiĝas en la vilaĝo. La amikoj de Palani forĵetas lin kaj rifuzas kunporti lin al fiŝkaptado. Per bato de sorto, Karuthamma kaj Parikutti renkontas unu nokton kaj ilia malnova amo estas vekita ... Palani, surmare, sole kaj allogante grandan ŝarkon, estas kaptita en grandega kirlakvo kaj estas englutita de la maro. La sekvan matenon, Karuthamma kaj Parikutti, ankaŭ estas trovitaj mortaj manenmane, lavitaj marborde. Malproksime, allogita de ŝarko, kuŝas la lavita kadavro de Palani.

Interpreto

La kunteksto ĉi tie estas barata fiŝkaptista vilaĝo, batalanta ŝtormojn meze de severa naturo, kaj la vojoj inter homoj, la distancoj estas tro puŝitaj inter ili pro la instruoj, kaj la disligoj de kasto kaj kredo. Ĉiuj estis haltigitaj per neintencita sed dolora maniero, ili ne povis superi ĝin, kaj tragika rezulto okazis. La rakonto de du infanoj unu apud la alia, kiuj kreskis kune en marborda fiŝkaptista vilaĝo, ĝis plenaĝeco kaj unua amo floris. Ĝi estis la amo de Karuthamma, la filino de fiŝkaptisto, kaj Parikutti, la filo de islama fiŝ- kaj salikok-komercisto. La knabino kreskis laŭ la dogmaj tradicioj de malgranda fiŝkaptista vilaĝo, heredante kelkajn el la tielnomitaj "malnovaj veroj" kaj la striktan vivostilon de la fiŝkaptista komunumo. Kiam la viro estis en la malferma maro antaŭ la ŝarkoj, kiuj svingis sian voston kontraŭ la flanko de la boato, en la furiozaj fluoj kaj teruraj kirlakvoj, kiel ĉi tiuj danĝeroj povus esti finitaj, ĉar li jam pasis la pinto de siaj fortoj. Virgulino preĝas tutkore por sia edzo sur la maro. La knabinoj de la maro komprenas la potencon de preĝo kaj la signifon de tiu vivostilo. Se vi ne estas fiŝkaptista filo, vi ne rajtas "rigardi la nudajn mamojn" de la marknabinoj. Kaj ili ne taksos tion, kio apartenas al la kredoj de la fiŝkaptistoj. Sed amo neniam estas facile klarigebla, la koro neniam obeas. Karuthamma kaj Parikutti daŭre atendas unu la alian intense, eĉ la juna Parikutti "ĉiam kantas fiŝkaptan kanton" por montri sian sincerecon. La amo estas ĉirkaŭita de la kvar doktrinaj muroj de fortikaĵo ne facile bombardebla, "fortikaĵo sen pordoj". Ĝi estas alta kaj dika muro de reguloj kaj ligoj por la infanoj de la maro, kiu staras dum jarcentoj, kaj fine, nekapabla venki antaŭjuĝon, liaj vivoj kvazaŭ sinmortigas en la ondoj, ankoraŭ ĉirkaŭbrakante unu la alian kaj ne disiĝantaj, sonorigis pri la severeco de kredoj kaj klasdiferencoj en la socio.