Batalo de Mikale
La Batalo de Mikale estis unu el la du grandaj bataloj (la alia estus la Batalo de Plateo), kiu finis la persan invadon de Antikva Grekio en la Greka-Persa Milito. La batalo okazis ĉirkaŭ la fino de aŭgusto 479 aK (samtempe paralele al la Batalo de Plateo) sur la deklivoj de Monto Mikale en Ionio, de la marbordo de Samoso Insulo. La batalo finiĝis per la elimino de persaj trupoj en Ionio, la detruo de la persa egea floto kaj la liberigo de Ionio kaj la egeaj insuloj de persa kontrolo.
| {{{kunpuŝiĝo}}} | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| batalo | |||||||
| |||||||
Fono redakti
En la printempo de 479 a.K., kontraŭ la fono de la persa implikiĝo en la bataloj ene de Grekio mem, kelkaj grekaj grandurboj en Ionio ribelis kontraŭ la persa regado. La ionia popolo baldaŭ ekkomprenis, ke ili ne povis stari sole antaŭ la potenco de la Aĥemenida Imperio, kaj tiel sendis senditojn al Ateno kaj Sparto por ricevi asistadon de ili.
Mardonio, la persa guberniestro de Grekio, malaprobis la atenan intervenon en tion kio okazis sur la alia flanko de la Egea Maro, kaj post provado trankviligi Atenon, kaj persvadi ĝin resti neŭtraleca kun diversaj instigoj, akceptis ĝian rifuzon. Kiel rezulto, li decidis komenci militkampanjon kiu poste finiĝos en la Batalo de Platea.
Dume, la spartanoj, gviditaj de sia reĝo Laŭcitido la 2-a, rekrutis 5 000 militistojn (5 000 aliaj iris en batalon en Platea), aldonis 35 000 atenajn militistojn kaj aliajn polisanojn al ili, kaj velis, post organizado sur la insulo Deloso, al Samoso kaj la bordoj de Ionio.
La batalo redakti
Kiam ili aŭdis pri la baldaŭa atako, la persoj, kiuj volis eviti malsukcesan batalon kiel ekzemple Salamino, retiris sian floton de la insulo Samoso ĝis la kontinento. Tie, sur la suda marbordo de la Mikale Duoninsulo, fortikiĝis kaj estis preta forpuŝi la grekan invadon.
La grekoj, preparitaj por marbatalo, estis surprizitaj trovi Samoso-n forlasitan, sed baldaŭ malkovris la persan armeon preparitan sur la ionia marbordo, kaj post mallonga pripensado, decidis konduki terbatalon. Herodoto rakontas, ke la spartana komandanto de la Laŭcitido velis proksime de la persa tendaro kaj faris paroladon traktitan al la Ioniaj aliancanoj de Persio.
La persoj, kiuj suspektis ke Laŭcitido provis kaŭzi dizerton en siaj vicoj, malmuntis, en respondo, la Samosanoj de siaj armeoj kaj sendis la milicojn por gardi la hejmfronton kaj eskapvojojn.
En tiu tempo, la greka armeo alteriĝis sur la marbordon kaj dividiĝis en du truparojn, la atenanoj marŝis laŭ la marbordo dekstre kaj la spartanoj antaŭeniris sur la deklivoj de la monto Mikale ĉe la maldekstra flanko. Dum la marŝado laŭ la marbordo, la atenanoj trovis sceptron kuŝantan sur la sablo. Tio tuj estis interpretita kiel dia signo, anoncante grekan venkon en la batalo de la Platea Ebenaĵo, okazinta tiun matenon.
Ĉe la fino de la batalo, la grekoj revenis al Samoso kaj komencis diskutojn pri la estonteco. La spartaj Doroj, ne intencis ĝeni sin trans la Egea Maro kiam ajn Ionio alfrontis atakon kaj ofertis evakui la Ionojn al greka grundo. La atenanoj, aliflanke, estis nevolaj perdi siajn koloniojn, kaj aldonis Ionion al la Dalita Ligo.
Rezultoj redakti
Kun la malvenko de la persoj, la spartanoj revenis al greka grundo kaj daŭre okupiĝis pri siaj aferoj. La grandurboj de Ionio nun estis en alianco kun Ateno, kiu iĝis imperiisma potenco.
Ateno, kiu ekzistis ĝis tiu tempo en la ombro de Sparto kaj estis helpita de sia armea forto por sia defendo, komencis evoluigi kreskantan sendependan politikon, kiu poste kaŭzis la ekaperon de la Peloponeza milito.
