Biogena kontraŭfrostaĵo

Biogena kontraŭfrostaĵo (ankaŭ biogena malfrostilo aŭ malpli precize natura malfrostilo) estas malfrostilo kiu estis produktita en organismoj, do en vivaj estaĵoj.

Propraĵoj / Karakterizaĵoj

Kontraŭfrostaĵoj de biologia origino inkludas iujn aparte malgrandajn molekulojn kaj malfrostigajn proteinojn. Ili ekzistas precipe en estaĵoj de arktaj klimatoj. Malaltmolekulaj komponaĵoj uzataj inkluzivas glicerolon, aliajn poliolojn, ureon kaj glukozon. Ĉi tiuj estas kunmetaĵoj kiuj facile ligiĝas al najbaraj akvomolekuloj per hidrogena ligo. Tio rezultigas frostpunktodepresion ene de la ĉeloj, kiu malhelpas perforadon de la ĉelmembranoj per glacikristaloj. En kelkaj kazoj, la koncentriĝo de akvo en la ĉeloj ankaŭ estas reduktita (tielnomata anhidrobiozo). Plej multaj kontraŭfrostaj proteinoj ne malhelpas ĉelan plasmon frostigi, sed ili povas iom prokrasti ĝin. Ilia efiko baziĝas sur la fakto, ke ili malhelpas la kreskon de glacikristaloj kaj ŝirmas glacikristalojn kiuj jam formiĝis kaj povus funkcii kiel kristaligaj kernoj. Kiel rezulto, la rezultaj kristaloj restas malgrandaj, la glacio fariĝas fajngrajna kaj ne povas detrui la ĉelstrukturojn eĉ kiam ĝi frostiĝas. La ĉelo rekomencas siajn normalajn funkciojn post degelo.

Ekzemploj

La nototenedoj (latine nototheniidae), fiŝoj vivantaj en la Antarkta Oceano, sekrecias malfrostilajn proteinojn, kiuj adheras al la glaciaj mikrokristaloj kiuj povas aperi en la sango, kaj malhelpas ilin kreski.

La nura konata besto kiu akumulas la sukeran alkoholon treitolo, alia biogena kontraŭfrostigilo, en altaj koncentriĝoj estas la skarabo upis ceramboides, kiu troviĝas en Svedio kaj Nordameriko. Treitolo ebligas al la skarabo pluvivi en ekstreme malvarmaj temperaturoj de ĝis −60 °C.